کسی کش مار نیشی بر جگر زد

ورا تریاق سازد نه طبرزد.

گر حضرت لطفش را اغیار بکارستی

عشاق جمالش را امید وصالستی‌

ممکن شودی جستن گر روی طلب بودی

معلوم شدی آخر گر روی سؤالستی‌

ما را ز جهانیان شماری دگر است

در سر بجز از باده خماری دگر است!

دور باش از صحبت خود پرور عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای زخود بیزار زن

نادیده هر آن کسی که نام تو شنید

دل نامزد تو کرد و مهر تو گزید.

یک تبانجه شیر و زین مردار خواران یک جهان

یک صدای صور و زین فرعون طبعان صد هزار!

ای یتیمی کرده اکنون با یتیمان کن تو لطف

ای غریبی کرده اکنون با غریبان کن سخا

با تو در فقر و یتیمی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود با خلق ما

مادری کن مر یتیمان را بپرورشان بلطف

[...]

بیزار شو از خود که زیان تو تویی

کم گو ز ستاره کاسمان تو تویی.

باش تا کل یابی آنها را که امروزند جزء

باش تا گل بینی آنها را که امروزند خار

این عزیزانی که آنجا گلستان دولت‌اند

تا ندانی و نداری شان بدینجا خار و خوار

گلبنی کاکنون ترا هیزم نمود از جور دی

[...]

تا کی از دار الغروری سوختن دار السرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار!

تا با تو تویی ترا به خود ره ندهند

چون بی‌تو شدی زدیده بیرون ننهند.

این دیده من همه جمالت خواهد

طبع دل من بوی وصالت خواهد

بخشای بر آن کسی که اندر شب و روز

در خواب بآرزو خیالت خواهد.

یا حیاة الروح مالی

لیس لی علم بحالی

تلک روحی منک ملأی

و سوادی عنک خالی

خالی نه‌ای از من و نبینم رویت

[...]

زان گونه پیامها که او پنهان داد

یک ذره بصد هزار جان نتوان داد.

بر یاد تو بی‌تو روزگاری دارم

در دیده ز صورتت نگاری دارم!

ای جمالی کز وصالت عالمی مهجور و دور

بر میانشان از غمت جز حیرت و زنار نیست

دیدنیها هست آری گفتنیها روی نیست

در میان کام افعی صورت گفتار نیست.

در جهان شاهان بسی بودند کز گردون ملک

تیرشان پروین گسل بود و سنانشان جان گذار

بنگرید اکنون بنات النعش‌وار از دست مرگ

نیزها شان شاخ شاخ و تیرهاشان تار تار!

با هر جانی بغمزه رازی داری

بر شارع هر دلی جوازی داری!

مکن در جسم و جان منزل، که این دونست و آن والا

قدم زین هر دو بیرون نه، مه اینجا باش و مه آنجا

این رسم قلندری و آئین قمار

در شهر تو آوردی ای زیبا یار!