ای دلبرِ ما مباش بی دل برِ ما

یک دلبرِ ما به که دو صد دل برِ ما

نه دل برِ ما نه دلبر اندر برِ ما

یا دل برِ ما فرست یا دلبرِ ما

آن عشق که هست جزء لاینفکِ ما

حاشا که شود به عقلِ ما مدرکِ ما

خوش آنکه ز نورِ او دمد صبحِ یقین

ما را برهاند ز ظلامِ شکِ ما

ای کرده غمت غارتِ هوشِ دلِ ما

دردِ تو شده خانه‌فروشِ دلِ ما

رمزی که مقدسان ازو محرومند

عشقِ تو مَرو گفت به گوشِ دلِ ما

مستغرقِ نیلِ معصیت جامهٔ ما

مجموعهٔ فعلِ زشت هنگامهٔ ما

گویند که روزِ حشر شب می‌نشود

آنجا نگشایند مگر نامهٔ ما

مهمانِ تو خواهم آمدن جانانا

مُتَواریَک و ز حاسدان پنهانا

خالی کن این خانه، پسِ مهمان آ

با ما کس را به خانه در مَنشانا

من دوش دعا کردم و باد آمینا

تا به شود آن دو چشمِ بادامینا

از دیدهٔ بدخواه ترا چشم رسید

در دیدهٔ بدخواهِ تو بادا مینا

گه میگردم بر آتشِ هجر کباب

گه سر‌گردانِ بحرِ غم همچو حباب

القصه چو خار و خس درین دیرِ خراب

گه بر سرِ آتشم گهی بر سرِ آب

در رفعِ حُجُب کوش نه در جمع کُتُب

کز جمعِ کُتُب نمی‌شود رفعِ حُجُب

در طی کُتُب بود کجا نشئهٔ حُب

طی کن همه را بگو الی الله اَتُب

بر تافت عنانِ صبوری از جانِ خراب

شد همچو ر‌کابْ حلقهٔ چشم از تب و تاب

دیگر چو عنان نپیچم از حکمِ تو سر

گر دولتِ پابوسِ تو یابم چو رکاب

کارم همه ناله و خروشست امشب

نی‌صبر پدیدست و نه هو‌شست امشب

دوشم خوش بود ساعتی پنداری

کفارهٔ خوشدلی دوشست امشب

از چرخِ فلک گردشِ یکسان مطلب

وز دورِ زمانه عدلِ سلطان مطلب

چون روزی پنج در جهان خواهی بود

آزارِ دلِ هیچ مسلمان مطلب

بیطاعتِ حق بهشت و رضوان مطلب

بی‌خاتمِ دین ملکِ سلیمان مطلب

گر منزلتِ هر دو جهان می‌خواهی

آزارِ دلِ هیچ مسلمان مطلب

ای ذات و صفاتِ تو مبرّا ز عیوب

یک نام ز اسماءِ تو علامِ غیوب

رحم آر که عمر و طاقتم رفت به باد

نه نوح بود نام مرا نه ایوب

ای آینهٔ حسن تو در صورتِ زیب

گردابِ هزار کشتی صبر و شکیب

هر آینه‌ای که غیرِ حسنِ تو بود

خواند خردش سرابِ صحرای فریب

تا زلفِ تو شاه گشت و رخسارِ تو تخت

افکند دلم برابرِ تختِ تو رخت

روزی بینی مرا شده کشتهٔ بخت

حلقم شده در حلقهٔ سیمینِ تو سخت

تا پای تو رنجه گشت و با درد بساخت

مسکین دلِ رنجورِ من از درد گداخت

گویا که ز روز‌گار دردی دارد

این درد که در پای تو خود را انداخت

مجنونِ تو کوه را ز صحرا نشناخت

دیوانهٔ عشقِ تو سر از پا نشناخت

هر کس بتو ره یافت ز خود گم گردید

آنکس که ترا شناخت خود را نشناخت

آنروز که آتشِ محبت افروخت

عاشق روشِ سوز ز معشوق آموخت

از جانبِ دوست سر زد این سوز و گداز

تا درنگرفت شمع، پروانه نسوخت

دیشب که دلم ز تابِ هجران میسوخت

اشکم همه در دیدهٔ گریان میسوخت

میسوختم آنچنانکه غیر از دلِ تو

بر من دلِ کافر و مسلمان میسوخت

عشق آمد و گردِ فتنه بر جانم بیخت

عقلم شد و هوش رفت و دانش بگریخت

زین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت

جز دیده که هر چه داشت بر پایم ریخت