نگارینا به نقد جانتْ ندهم

گرانی در بها ارزانتْ ندهم

گرفتستم به جان دامان وصلت

نهم جان از کف و دامانت ندهم

جز تو نزاد حوا و آدم نکشت

شیرنهادی به دل و بر منشت

معجز پیغمبر مکی تویی

به کنش و به منش و به گوشت

فخر کند عمار روزی بزرگ

[...]

کوشش بنده سبب از بخشش است

کار قضا بود و ترا عیب نیست

بود و نبود از صفت ایزد است

بندهٔ درماندهٔ بیچاره‌ کیست

اول مخلوق چه باشد؟ زوال

[...]

مملکتی بود شده بی قیاس

عَمْرو بر آن ملک شده بود راس

از حد هند تا به حد چین و ترک

از حد زنگ تا به حد روم و گاس

رأس، ذَنَب گشت و بشد مملکت

[...]

ای امیری که امیران جهان خاصه و عام

بنده و چاکر و مولای و سگ‌بند و غلام

ازلی خط ور لوح که ملکی بدهید

به ابی‌یوسف یعقوب‌بن‌لیث همام

به لتام آمد زنبیل و لتی خورد پلنگ

[...]

ای دل بکربن از طبران که

بیروزه نمای از صدف مرجان

و رافع اکران که شدش خسفه

از فعل ابی حفص شه جیشان

مرغیست خدنگ او عجب دیدی

مرغی که شکار او همه جانا

داده پر خویش کرکسش هدیه

تا بچه‌ش را برد به مهمانا

نوحه‌گر کرده زبان چنگِ حزین از غم گل

موی بگشاده و بر روی زنان ناخونا

گه قنینه به سجود اوفتد از‌ بهر دعا

گه ز غم برفگند یک‌ دهن از دل خونا

به خط و آن لب و دندانش، بنگر

که همواره مرا دارند در تاب

یکی همچون پرن بر اوج خورشید

یکی چون شایورد از گرد مهتاب

چه چیزست آن رونده تیرک خرد؟

چه چیزست آن پلالک تیغ بران؟

یکی اندر دهان حق زبانست

یکی اندر دهان مرگ دندان

رفیقا، چند گویی: کو نشاطت؟

بنگریزد کس از گرم آفروشه

مرا امروز توبه سود دارد

چنان چون دردمندان را شنوشه

به مژه دل ز من بدزدیدی

ای به لب قاضی و به مژگان دزد

مزد خواهی که دل ز من ببری

این شگفتی که دید دزد به مزد

خون خود را گر بریزی بر زمین

به که آب روی ریزی در کنار

بت‌پرستیدن به از مردم‌پرست

پند گیر و کار بند و گوش دار

برافکند پیری ضیا بر سرت

به چشم بتان ظلمت است آن ضیا

نبینی که باز سپیدی کنون

اگر کبک بگریزد از تو سزا

نبینی سمن برگ نسرین شده

[...]

جهانا همانا فسوسی و بازی

که بر کس نپایی و با کس نسازی

چو ماه از نمودن چو خار از پسودن

به گاه ربودن چو شاهین و بازی

چو زهر از چشیدن چو چنگ از شنیدن

[...]

لبت گویی که نیم‌کفته گل است

می و نوش اندر او نهفتستی

زلف گویی ز لب نهازیده است

به گله سوی چشم رفتستی

تا به کی بوسه بر چک جلبی

بشمری همچو تنگه را صراف

یا به غربیله همچو برزگری

دانه از کَه به چک بسازی صاف

بر ... چون کمان ندافی

[...]

چه شغل باشد واجب‌تر از زیارت آنک

اگرچه نیک بگوشم به خدمتش نرسم

همی شفیع نیابم از او به عذر گناه

کریم‌طبعی او نزد او شفیع بسم