فکندش بیک زخم گردون ز کفت

چو افکنده شد دست عذرا گرفت

بسی خیم ها کرده بود او درست

مر این خیم های و را چاره جست

درآمد در آن خانۀ چون بهشت

بروز رش از ماه اردیبهشت

بچشم اندرون دیده از رون اوست

بجسم اندرون جنبش از خون اوست

به آسیب پای و بزانو و دست

همی مردم افکند چون پیل مست

تنی چند از موج دریا برست

رسیدند نزدیکی آبخوست

بصد جای تخم اندر افکند سخت

بتندید شاخ برآور درخت

ولیکن روانم ز تو سیر نیست

دلم چون دل تو بکفشیر نیست

چو شب رفت و بر دشت پستی گرفت

هوا چون مغ آتش پرستی گرفت

مرا هرچه ملک و سپاهست و گنج

همی زان تست و ترا زوست خنج

بجوشید لشکر چو مور و ملخ

کشیدند از کوه تا کوه نخ

زمینی همه روی او دیولاخ

بدیدن درشت و به پهنا فراخ

سخنور چو رای روان آورد

سخن بر زبان ردان آورد

برو جست عذرا چو شیر نژند

بزد دست و چشم ادانوش کند

اگر بر سر مرد زد در نبرد

سرو قامتش بر زمین پخچ کرد

ز بس کش بخاک اندرون گنج بود

ازو خاک پی خسته (خوسته) را رنج بود

ز بس کینه جوی و دژ آهنگ بود

فراخای گیتی برو تنگ بود

ز دریا بخشکی برون آمدند

ز بر بر سوی زیفنون آمدند

سلیسون شه فرّخ اخترش بود

فلقراط شه را برادرش بود

چو از راستی بگذری خم بود

چه مردی بود کز زنی کم بود

نگاری کزو بت نمونه شود

بیارایی او را چگونه شود