آن خم که بود مدام در جوش، منم

آن مرغ که شد به شام خاموش، منم

در حلقه رندان خراباتی خویش

آن پاک نشین خانه بر دوش، منم

از بسکه چو سرو چمن آزاده منم

چون سایه سرو خاک افتاده منم

گر عیب نبود راستی پس از چیست

بی چیز و تهی دست و گدازاده منم

از رنگ افق من آتشی می‌بینم

در خلق جهان کشمکشی می‌بینم

اما پس از این کشمکش امروزی

از بهر بشر روز خوشی می‌بینم

در موسم گل طرف چمن می‌خواهم

با خویش گلی غنچه‌دهن می‌خواهم

دیروز دلم شکست و کردم توبه

و امروز دل توبه‌شکن می‌خواهم

تا چند ز آه سینه دل چاک شوم

تا کی ز سرشک دیده غمناک شوم

این آتش و آه و آب چشمم باقیست

تا از اثر باد اجل خاک شوم

با دشمن و دوست گر شدی نرم چو موم

چون نقش نگین شوی مکن شرم چو موم

با خصم هماره باش سرسخت چو سنگ

با دوست همیشه باش دل نرم چو موم

تا درس محبت تو آموخته‌ایم

در خرمن عمر آتش افروخته‌ایم

بی‌جلوه شمع رویت از آتش غم

عمری‌ست که پروانه‌صفت سوخته‌ایم

ما بیرق صلح کل برافرشته‌ایم

ما تخم تساوی به جهان کاشته‌ایم

القصه سعادت بشر را یک بار

در سایه این دو اصل پنداشته‌ایم

از دست تو ما ساغر صهبا زده‌ایم

بر فرق فلک ز بی‌خودی پا زده‌ایم

دنیا چو نبود جای شادی زین رو

غم نیست که پشت پا به دنیا زده‌ایم

تا بر سر حرص و آز خود پا زده‌ایم

لبخند به دستگاه دنیا زده‌ایم

با کشتی طوفانی بشکسته خویش

شادیم از آنکه دل به دریا زده‌ایم

عمریست که بر عاطفه مفتون شده‌ایم

از عالم کبر و کینه بیرون شده‌ایم

زانو زده در برابر کرسی عدل

تسلیم مقررات قانون شده‌ایم

ما خاک به سر ز بی‌حسابی شده‌ایم

ما دربه‌در از خانه‌خرابی شده‌ایم

ای صاحب مال و مالک کاخ جلال

با ما منشین که انقلابی شده‌ایم

آن روز که ره بشادی و غم بستیم

در بر رخ نامحرم و محرم بستیم

فریاد اثر نداشت گشتم خاموش

فریادرسی نیافتم دم بستیم

ما دایره کثرت و قلت هستیم

ما آینه عزت و ذلت هستیم

تو در طلب حکومت مقتدری

ما طالب اقتدار ملت هستیم

یک عمر چو باد دور دنیا گشتیم

چون موج هزار زیر و بالا گشتیم

با آنکه ز قطره ای نبودم افزون

خون خوردم و متصل به دریا گشتیم

آن روز که ما و دل ز مادر زادیم

دایم ز فشار درد و غم ناشادیم

در لجه این جهان پر حلقه و دام

آزاد ولی چو ماهی آزادیم

یک عمر چو جغد نوحه خوانی کردیم

نفرین به اساس زندگانی کردیم

جان کندن تدریجی خود را آخر

تبدیل به مرگ ناگهانی کردیم

یکچند به مرگ سخت جانی کردیم

رخساره به سیلی ارغوانی کردیم

عمری گذراندیم به مردن مردن

مردم به گمان که زندگانی کردیم

روزی که به تاج طعنه سخت زدیم

با دست تهی پا به سر تخت زدیم

بگریخت ز دست من و دل طالع و بخت

پس داد ز دست طالع و بخت زدیم

روزی که به کار زندگی دست زدیم

در عالم نیستی دم از هست زدیم

اورنگ فلک نبود چون درخور ما

پا بر سر این نشیمن پست زدیم