در می‌طلبی ز چشمه در بر ناید

جوینده در به قعر دریا باید

این گوهر قیمتی کسی را شاید

کز آب حیات تشنه بیرون آید

در معنی هست و در عیان نیست که دید

در دل پیدا و در زبان نیست که دید

هستی جهان و در جهان نیست که دید

در هستی و نیستی چنان نیست که دید

در مغز فلک چو عشق تو جا گیرد

تا عرش همه فتنه و غوغا گیرد

چون روح شود جهان نه بالا و نه زیر

چون عشق تو روح را ز بالا گیرد

ای دل، اثر صبح، گه شام که دید

یک عاشق صادق نکونام که دید

فریاد همی زنی که من سوخته‌ام

فریاد مکن، سوختهٔ خام که دید

در نفی تو عقل را امان نتوان دید

جز در ره اثبات تو جان نتوان داد

با اینکه ز تو هیچ مکان خالی نیست

در هیچ مکان ترا نشان نتوان داد

درویش که اسرار جهان می‌بخشد

هردم ملکی به رایگان می‌بخشد

درویش کسی نیست که نان می‌طلبد

درویش کسی بود که جان می‌بخشد

در عشق توم وفا قرین می‌باید

وصل تو گمانست، یقین می‌باید

کار من دل خواسته در خدمت تو

بد نیست ولیکن به ازین می‌باید

دریا نکند سیر مرا جو چه کند

گلشن چو نباشدم مرا بو چه کند

گر یار کرانه کرد او معذور است

من ماندم و صبر نیز تا او چه کند

دردی داری که بحر را پر دارد

دردی که هزار بحر پر در دارد

خواهی که بیا پیش فرود آی ز خر

زانروی که روی خر به آخر دارد

دست تو به جود طعنه بر میغ زند

در معرکه تیغ گوهر آمیغ زند

از کار تو آفتاب را شرمی باد

کو تیغ تو دیده صبحدم تیغ زند

دشنام که از لب تو مهوش باشد

چون لعل بود که اصلش آتش باشد

بر گوی که دشنام تو دلکش باشد

هر باد که بر گل گذرد خوش باشد

دل با هوس تو زاد و بودی دارد

با سایهٔ تو گفت و شنودی دارد

لاحول همی کنم ولیکن لاحول

در عشق گمان مکن که سودی دارد

دلتنگ مشو که دلگشائی آمد

دل نیک نواز با نوائی آمد

غم را چو مگس شکست اکنون پر و بال

کز جانب قاف جان همائی آمد

دل جمله حکایت از بهار تو کند

جان جمله حدیث لاله‌زار تو کند

مستی ز دو چشم پرخمار تو کند

تا خدمت لعل آبدار تو کند

دل داد مرا که دلستان را بزدم

آن را که نواختم همان را بزدم

جانیکه بر آن زنده‌ام و خندانم

دیوانه شدم چنانکه جان را بزدم

دلدار ابد گرد دلم میگردد

گرد دل و جان خجلم میگردد

زین گل چو درخت سر برآرم خندان

کاب حیوان گرد گلم میگردد

دل در پی دلدار بسی تاخت و نشد

هر خشک و تری که داشت درباخت و نشد

بیچاره به کنج سینه بنشست بمکر

هر حیله و فن که داشت پرداخت و نشد

دل دوش در این عشق حریف ما بود

شب تا به سحرگاه نخفت و ناسود

چون صبح دمید سوی تو آمد زود

با چهرهٔ زرد و دیدهٔ خون‌آلود

دل را بدهم پند که عمدا نرود

پیش بت شنگ من از آنجا نرود

لب می‌گزد آن بت که کجا افتادی

او کیست که باشد که رود یا نرود

دل‌ها به سماع بیقرار افتادند

چون ابر بهار پر شرار افتادند

ای زهرهٔ عیش کف رحمت بگشای

کاین مطرب و کف و دف ز کار افتادند