ای یاد تو تسبیح زبان و لب من

اندیشه نمی کنی خود از یارب من

ای دوست مکن ستم ، نه کاری بکند

دود دل و آه سحر و یارب من؟

دانی که چه مدّتست ای دلبر من

تا بی سببی برفته یی از بر من

خود کس نفرستی و نبینی آخر

تا بی توچها می گذرد بر سر من

ای خاک درت مایۀ آرایش من

وی از غم تو کاهش و افزایش من

دل رنجه مکن برای بخشایش من

رنج دل تو نیرزد آسایش من

شد دیده بعشق رهنمون دل من

تا کرد پر از غصه درون دل من

زنهار اگر دلم نماند روزی

از دیده طلب کنید خون دل من

ای شادی آن عهد که بودت غم من

بودی شب و روز مونس و همدم من

در خاطر من نبدکه ناگاه چنین

تو کم ز منی گیری .و گیری کم من

ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من

ناگشته بپرسشی بپیرامن من

یکبار درین تن بکمارم درگیر

باشد که بسوزد دل تو بر تن من

گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من

روشن کنی از جمال خود مسکن من

مانندۀ پسته ام که بتوانی دید

خونین دل من در استخوان تن من

شمعم که شدست جان من دشمن من

صد تو غم دل گرفته پیرامن من

بر یاد لب تو وقت جان دادن من

جان خنده زنان برون شود از تن من

من بودم دوش و یار سیمین تن من

جمعی ز نشاط و عیش پیرامن من

ایشان همّه صبحدم پراگنده شدند

جز خون جگر که ماند بر دامن من

کی خوش بود ای جان پسندیدهٔ من

حال دل برگشتهٔ شوریدهٔ من؟

تو غایب و آنکه او ترا کشت بقهر

غایب نشود یک نفس از دیدهٔ من

امروز منم زبیم جان نا ایمن

فردا ز عذاب جاودان نا ایمن؟

بیچاره کجا رخت سعادت بنهد

آنکس که بود در دو جهان نا ایمن

خرسند نشد یار بسر بازی من

برخاست غنش بخانه پردازی من

از من به بها ی عشوه جان میخواهد

دل می گوید : بخر بانبازی من

ای وصف تو سرمایۀ گویایی من

مشغولی تو لگام خود رایی من

تا خاک سر کوی تو شد قبلۀ دل

یک خانه شد اندیشۀ هر جایی من

ای یاد غمت مونس تنهایی من

وی خاک درت سرمۀ بینائی من

مگذار که فاش گردد اندر عالم

چون حسن تو حال دل سودایی من

چون خواب نیاییم بدین چشم درون

وز دل نشوی دمی چو اندیشه برون

زین چشم چه آید بجز از قطرۀ آب؟

زین دل چه گشاید بجز از چشمۀ خون؟

جانا ز پی وصال چون گشت کنون

آمیزش ما ز ناخن و گوشت فزون

چون رک همه مغز استخوانم خون باد

گر با تو چو موی نایم از پوست برون

هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون

از نالۀ من بناله آید گردون

گر بر لب جیحون گذرم نیست کنون

خود می گذرد بر لب چشمم جیحون

آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون

از دایره وصل نه نیکوست برون

با من رگ چشم دوش در خون باری

همچون رک چنگت آمد از پوست برون

از خار چو آمد گل رنگین بیرون

اندوه کنیم از دل غمگین بیرون

کردند نظاره را عروسان چمن

سرها ز دریچه های چو بین بیرون

شد راز من و تو ای صنم فاش کنون

افتاد میان خلق و او باش کنون

اکنون که شدند آگه ازین دشمن و دوست

باری نفسی بر آرو خوش باش اکنون