چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان

در سینۀ تنگ لفظ شیرین پنهان

در خاموشی چو پسته در کنج دهان

زنگار گرفتست مرا تیغ زبان

در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران

چون دیدۀ نرگس از پی جان نگران

چون لاله ام از میان جان سوخته دل

چون غنچه ام از درون دل جامه دران

برخیز و مخور غم جهان گذران

بنشین و جهان بشادمانی گذران

در طبع جهان اگر وفایی بودی

نوبت بتو خود نیامدی ازدگران

از باد ببین شکوفه را شبگیران

لرزنده شده چو دست و پای پیران

و آن سایۀ برگ بید بر روی شمر

همچون ماهی بشست ماهی گیران

عمری بودم بخدمتت بسته میان

در ساخته با غمت بهر سود و زیان

بر من چه جفاهای تو بینند عیان

امروز چه گویتد ترا عالمیان؟

ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن

عهدی داری بعهد ها بشکستن

شرمت ناید بقصد جان چو منی

بر خاستن و بادگری تنشتن

آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن

از مهر شده بیک نظر آبستن

لعلی بهزار خرده زر آبستن

چون پیکانی بصد سپر آبستن

نه بی رخت انتظار دانم کردن

نه جز غمت اختیار دانم کردن

تو هر چه توانی ز جفا باز مگیر

من گر نکشم چه کار دانم کردن؟

ای حکم ترا نهاده سرها گردن

در جنبر طاعتت فلک را گردن

این طرفه که دریای کفت را از تیغ

آبیست بداندیش ترا تا گردن

زلف که گرفت خون من در گردن

انداخت کمند عشق در هر گردن

نشگفت اگر شکست سر تا پایش

روزی صد ره چو می فتد بر گردن

سیر آمدم از غم دمادم خوردن

وز بس غم گونه گونه در هم خوردن

الحق چه نکوست عادت کم خوردن

اندر همه چیز خاصه در غم خوردن

تا چند ازین غم فراوان خوردن؟

سیلیّ جهان بگردن جان خوردن

نان می نخوری تو از غم نان خوردن

زین بیش غم بیهده نتوان خوردن

ای کار دل از غمت روان پروردن

درد تو بناز در نهان پروردن

شرطست بوعدۀ تو جان پروردن

زیرا که بیاد جان توان پروردن

در روزه چو نیست روی می نوشیدن

گل را بچه کارست چنین خندیدن؟

مشکل کاری بوقت گل اندر پیش

قندیل بجای ساتکینی دیدن

مسکین دلم از درد نهانی دیدن

شد سبز زروی زندگانی دیدن

اینک دل تنگم اربدانی حالش

در وی نکر ارریش توانی دیدن

در عرضگه سپاهت ای شاه ز من

حقّا که بچشم خویش دیدم روشن

از حلقة نعلها زمین زیر زره

وز صفحۀ تیغها هوا در جوشن

ای دل کاری که نیست در خورد مکن

چیزی که همی نبایدت کرد مکن

آزاد چو سرو باش و سر سبزبزی

در بند جوی مباش ورخ زرد مکن

ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم

وی صبح زمانه را بدم گلشن کن

وی چرخ برای کوری دیدۀ شب

چشمم بچراغ صبحدم روشن کن

ای دل، بخیال یار خرسندی کن

وی دیده، تو با سرشک پیوندی کن

ای عقل، فضولی تو ، خردمندی کن

زحمت ز سرم ببر، خداوندی کن

همواره تو این غارت دلها می کن

هر بد که از آن بترنه با مامی کن

جانبازی عاشقان اگر دیده نیی

بنمای رخ از دور و تماشا می کن