برخود در کام و آرزو در بستم

وز محنت هر ناکس و کس من رستم

گر زاهد مسجدم و گر عاصی دیر

من مرد خودم چنانک هستم هستم

«اوحد» تو به هر خیال مغرور مشو

پروانه صفت کشتهٔ هر نور مشو

چون خودبینی تو از خدا افتی دور

نزدیک خدا باش و زخود دور مشو

«اوحد» تو به هر حادثه از جای مرو

وندر پی طبع بد خود رای مرو

تو از سر عُجب خویش معشوق خودی

درد سر خویشتن میفزای مرو

آنها که زاسرار الهی مستند

در گلشن او دستهٔ گلها بستند

مانند جنید و بایزید و حلّاج

در گوشهٔ خاطرم هزاران هستند

از شمع یقین «اوحد» از آن بی نوری

کاندر طلب از خدمت و حرمت دوری

در وقت سماع اگر تو را وجدی نیست

چون لذّت آن نیافتی معذوری

«اوحد» تو حدیث عشق گفتی بسیار

گویی و نمی کنی، ازو شرم بدار

خاموش نئی اگر تو هستی صادق

این صدق عمل بود نباشد گفتار

در مصطبهٔ عشق زبدنامی چند

عاجز شدم از ریش و سر خامی چند

گر قوّت پای من مرا گیرد دست

تا باز روم پیش اجل گامی چند

درویش چو صابری است کامش بادا

مَه چاکر، خورشید غلامش بادا

هر درویشی که قوت یومش باشد

گر کدیه کند خرقه حرامش بادا

هجرانت بدان صفت [که] بگداخت مرا

جان نستد و رحم کرد، بنواخت مرا

چون دید رخ زرد و دل پر غم من

کآمد اجل و بدید و نشناخت مرا

آن کس که بنا نهاد این ایوان را

و این طاق روان گنبد گردان را

انگشت شکر در دهن کس ننهاد

تا باز نکرد زهر قاتل آن را

عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت

دل خون شد و عقل رفت و صبرم بگریخت

زاین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت

جز دیده که هر چه داشت در پایم ریخت

آن را که زبان و سینه یکتاست کجاست

بر شرع وفا و سیرت راست کجاست

آن چشم که عیب دیگران بیند هست

چشمی که به عیب خویش بیناست کجاست

چون تیر اجل رسد سپرها هیچ است

این محتشمی و زور و زرها هیچ است

تا بتوانی دست ز نیکی بمدار

نیکی نیک است آن دگرها هیچ است

ذاتم ز ورای حرف و بیرون ز حد است

وز چشمهٔ لطف آب حیاتم مدد است

علّت ز احد به اوحد آمد حرفی

علت بگذار کاینک اوحد احد است

ای آمدهٔ به وعده بازآمده راست

بر دیده نشین که جات بر دیدهٔ ماست

شکر تو به سالها کجا دانم گفت

عذر تو به عمرها کجا دانم خواست

عشقت صنما مجاور دیدهٔ ماست

جز عشق تو هرچه هست بیگانهٔ ماست

هرگونه که هست با غمت می‌سازم

زیرا که غمت حریف دیرینهٔ ماست

زین گونه که حال ناپسندیدهٔ ماست

حسن رخ او نه درخور دیدهٔ ماست

اومیدی اگر در دل شوریدهٔ ماست

سوداست که در دماغ پوسیدهٔ ماست

ابواب ملاقات اگر مسدود است

اسباب وصال معنوی موجود است

سوگند به خالقی که او معبود است

کز هر دو جهان وصل توَم مقصود است

از حال مرید شیخ اگر بی خبر است

بس شیخ و مرید را در این ره خطر است

شیخی که نه واقف است از حال مرید

در عالم معنیش کجا رهگذر است

دوش از سر پای یار با من بنشست

باز از سر دست عهدم امروز شکست

نه شاد شدم دوش و نه غمگین امروز

کان از سر پای بود این از سر دست