از جهل بود زیره به کرمان بردن

یا قطره به نزد آب عمّان بردن

لکن چو مروّت است فرمود خرد

پای ملخی نزد سلیمان بردن

نظمی که به راستی چو وحی اش دانند

نتوان کردن به شعر او را مانند

فرق است میان آنک از خود گویی

یا آنک زدیوان کسانش خوانند

گفتم که دلم گفت پریشان باشد

ویران زبرای چه برین سان باشد

گفتا که دل تو وقف اندوه من است

رسم است همیشه وقف ویران باشد

گفتم چشمم گفت سرابی کم گیر

گفتم جگرم گفت کبابی کم گیر

گفتم که دلم گفت درین شهر شما

صد خانه خراب است خرابی کم گیر

گفتم که منم گفت بکن استغفار

گفتم نه منم گفت که شکرانه بیار

گفتم که من از وجود خود بیزارم

گفتا که همه منم تو را با تو چه کار

آهم چو شنید گفت بر من به دو جو

اشکم چو بدید گفت هر من به دو جو

جان کردم عرضه گفت صد خرمن ازین

نزدیک من ای سوخته خرمن به دو جو

بیمار تو را درد نباشد، باشد

مشتاق تو رخ زرد نباشد، باشد

تو باد جهنده ای و من خاک درت

چون باد جهد گرد نباشد، باشد

در گمراهی طالب راه اوییم

هرگونه که هست در پناه اوییم

بر ما رقمی نیست چنین می دانیم

ما مسخرگان بارگاه اوییم

ما دوش در مغانه بی‌باک زدیم

عالی علم کفر بر افلاک زدیم

از بهر بت مغانه‌ای کافرکیش

صد بار کلاه توبه بر خاک زدیم

الریح مع العود ترد بالبال

عودوا فلعلّ مصلحُ احوالی

لاتبعد اخضرا رعود الباب

و الراح مع العود یداوی حالی

ماییم [و] حدیث زهد و طامات امشب

شب روز کنیم در خرابات امشب

بگذر تو ز زهد وز کرامات امشب

تا برگذریم بر خرابات امشب

مستم دارد زباده ساقی پیوست

مستی که بود جام میش اندر دست

این کار نگر که مر مرا افتاده است

یاران همه از می و من از ساقی مست

آباد خرابات ز می خوردن ماست

خون دوهزار توبه در گردن ماست

زان می‌کنم این توبه و زان می‌شکنم

کآرایش توبه از گنه کردن ماست

پیری ز خرابات برون آمد مست

سجّاده به کول و کوزهٔ باده به دست

گفتم پیرا تو را به دل ایمان هست؟

ایمان به دل اندر است و دل نیست به دست

در میکده جز به می وضو نتوان کرد

و آن نام که زشت شد نکو نتوان کرد

افسوس که این پردهٔ مستوری ما

از بس که دریده شد رفو نتوان کرد

ما جامه نمازی به لب خُم کردیم

خود را به می ناب بمردم کردیم

در کنج خرابات بیابیم مگر

آن عمر که در مدرسه‌ها گم کردیم

ساقی به صبوحی می ناب اندر ده

مستان شبانه را شراب اندر ده

مستیم و خراب در خرابات فنا

بانگی بده و [باز] خراب اندر ده

در میکده چون جمال معشوقهٔ ماست

باز آمدن از کعبه به بتخانه رواست

هر کعبه کزو بوی ندارد کنش است

با او همه بتخانه شده کعبهٔ ماست

از خوردن باده دوش حالم بگرفت

ساقی به دو دست هر دو بالم بگرفت

زین پس من و شاهدان و میخانه و می

کز خرقه و خانقه ملالم بگرفت

آنها که ازو پیاله نوشی بزنند

بی هیچ شکی خانه فروشی بزنند

از عادت و رسم خویش بیرون آیند

بر مدرسه بگذرند و دوشی بزنند