شمع است رخ خوب تو پروانه طِراز

سودات مفرح است دیوانه فراز

در عشق تو زآن نای مرا نیست که هست

شب کوته و تو ملول و افسانه دراز

در عشق توَم ذخیره ناکامی و بس

پایان غم تو بی سرانجامی و بس

گفتی که زعشق ما چه حاصل داری

آوازه و گفت و گو و ناکامی و بس

ای دل عَلَم عشق برافراز و مترس

وز سر کُلَه کبر برانداز و مترس

گوری همه دشمنان بی معنی را

با ما همه همچو خویش در ساز و مترس

نامردم اگر عشق توَم هست هوس

یا هرگز گویم تو را که فریادم رس

خواهی به وصالم کُش و خواهی به فراق

من فارغم از هر دو جهان عشق تو بس

ای عشق نه سودای کسی باشد خوش

یا ولولهٔ هم نفسی باشد خوش

عشق آن باشد کز تو تو را بستاند

گر نه چو تو باشی هوسی باشد خوش

عشق تو مدام دم به دم می کشمش

باری است گران به صد قدم می کشمش

چون مور ضعیف و دانهٔ بیش از خود

می افتم و می خیزم و هم می کشمش

در دایرهٔ وجود بی سهو و سقط

دلها همه دور نیست چون نقطه زخط

در مرکز عهد اوّل از خطّ ازل

جانها همه دایره است و عشق تو نقط

تا بر لگن عشق سواریم چو شمع

نقش همه کس فرا پذیریم چو شمع

عشّاق قلندریم و شرط است که ما

آن شب که نسوزیم بمیریم چو شمع

عشق است زهرچه آن نشاید مانع

گر عشق نبودی ننمودی صانع

دانی که حروف عشق را معنی چیست

عین عابد و شین شاکر و قافش قانع

بی کامی به زکامرانی بی عشق

خود هیچ بود حال جوانی بی عشق

در عشق بمردن به یقین می دانم

خوش تر باشد که زندگانی بی عشق

چون می گذرد زودی و دیری در عشق

آن به که تو کم کنی دلیری در عشق

گر عاشق صادقی قدم برجا دار

غبنی است عظیم زود سیری در عشق

زان می طلبی تو کامرانی در عشق

کز شهوت و طبع برگمانی در عشق

تو عشق و هوس هر دو یکی می دانی

تر دامن و خشک مغز از آنی در عشق

بی روی تو رای استقامت نکنم

در جستن وصل تو اقامت نکنم

کس را به هوای تو ملامت نکنم

وز عشق تو توبه تا قیامت نکنم

من مستم و نامت به زبان می گویم

معذورم اگر من هذیان می گویم

دانم نرسم به گفت در وصل تو لیک

با عشق توَم خوش است از آن می گویم

گفتم که ره عشق مگر می دانم

سرگردانم همین قدر می دانم

از غایت سرگشتگی اندر ره تو

من کافرم از پای زسر می دانم

از عشق تو جان را زجسد نشناسم

با مهر تو نیک را زبد نشناسم

مستغرق حسن تو چنانم کامروز

خود را زتو و تو را زخود نشناسم

ما جز به غم عشق تو سرنفرازیم

تا سرداریم در غمت سربازیم

گر تو سرما بی سر و پایان داری

ماییم و سری، در قدمت اندازیم

گر تازه کنی مرا زسر تا به قدم

موجود شدم زعشق تو من زعدم

جانی دارم به عشق تو کرده رقم

خواهیش به شادی کش و خواهیش به غم

من شمع زنور جانفزایش سازم

شکّر زخطاب دلربایش سازم

مستی من از شراب عشقش باشد

شاهد که خود اوست دیده جایش سازم

از عشق تو گرچه با دل پُر دردم

ممکن نبود کز در تو برگردم

تن دادم و [نیز] هرچه کردی کردم

گر برگردم ازین سخن نامردم