هر چیز که او گفت چنان است همه

آن است همه دگر گمان است همه

این قدر یقین بدان که هر سود که هست

گر نیست سزای او زیان است همه

ای آنک به توبه کرده ای عزم درست

اسرار نهان توبه بشناس نخست

مازار کسی را و مرنجان خود را

از تو، به کسی بد نرسد توبهٔ تست

طاعت زگناه بیش می باید کرد

وین توبه زمرگ پیش می باید کرد

حق جلَّ جلالُه از آن مستغنی است

این کار زبهر خویش می باید کرد

در دل همه شرک و روی بر خاک چه سود

با جسم پلید و جامهٔ پاک چه سود

زهر است گناه و توبه تریاک وی است

چون زهر به جان رسید تریاک چه سود

در بندگیش ناخلفی می کردی

زان بر در دشمنان او می گردی

با این همه اینک دَرِ صلحش باز است

گر توبه کنی بندهٔ خاصش گردی

آباد خرابات زمی خوردن ماست

خون دو هزار توبه در گردن ماست

زان می کنم این توبه و زان می شکنم

کارایش رحمت از گنه کردن ماست

گر تو به سر راه خرد وانرسی

در درد بمیری به مداوا نرسی

هر شب گویی که توبه فردا بکنم

توبه که کند گر تو به فردا نَرسی

با دیده درآی و صنع ربّانی بین

و آسایش شیخ اوحد کرمانی بین

تو طالب آب و نانی، ای بیچاره

یک روز به روزه باش و سلطانی بین

در راه خدا دو کعبه آمد حاصل

یک کعبهٔ صورتی و یک کعبهٔ دل

تا بتوانی زیارت دلها کن

کافزون زهزار کعبه آید یک دل

احرام درش گیر و دلا فرمان کن

واندر عرفات نیستی جولان کن

خواهی که تو را کعبه کند استقبال

مایی و منی را به منا قربان کن

تا روی توم قبله شد ای جان و جهان

از قبله خبر ندارم، از کعبه نشان

بی روی تو رو به کعبه کردن نتوان

کان کعبهٔ صورت است و این قبلهٔ جان

در راهش اگر به نیکنامی برسی

در بند زبان تا تو به کامی برسی

لبیک زاحرامگه صدق بزن

کن سعی خود آنگه به مقامی برسی

گر عُجب زموقف دلت دور شود

حج تو و عمرهٔ تو مبرور شود

یک وقفه طواف کعبهٔ امرش کن

تا سعی تو در طواف مشکور شود

مرهم طلبی به گرد دلریشان گرد

با محتشمی به گرد درویشان گرد

کعبه به حقیقت دل درویشان است

حَجّت باید، گردِ دل ایشان گرد

تا وسوسهٔ عشق مهیّا نشود

بی صدق و صفا عیش مهنّا نشود

دنیا ندهی زدست و دین می طلبی

این هر دو به یک جای مهیّا نشود

فرزانهٔ سروران جهان بگزیند

در عالم تن بقای جان بگزیند

غافل عیشی که حاصلش یک نفس است

بر لذّت عیش جاودان بگزیند

چون از شدگان یکی نمی آید باز

خیز ای شدنی تو نیز رفتن را ساز

چیزی که حقیقت است مشناس مجاز

بی توشه مرو دلا که راهی است دراز

زان پیش که گویند که جا واپرداز

جا واپرداز و توشهٔ راه بساز

چون می دانی که خانه پرداختنی است

چندین غم خانه چیست با خود پرداز

ملک طلبش بهر سلیمان ندهند

منشور غمش بهر دل و جان ندهند

دنیا طلبان زآخرت محرومند

کاین درد به طالبان درمان ندهند

ترسم که اگر در طلبش نشتابی

بر آتش حسرت دل خود را تابی

تا اینجایی ترک خوش آمد می کن

تا هر چه به آمده است آنجا یابی