تا بتوانم به ترک غمها سازم

گر بگریزم من از غمت ناسازم

گفتی غم من به پای تو تاخته نیست

گو پای مباش من زسر پا سازم

ای دل نه همه ساله شکر باید خورد

بسیار شکر که برحذر باید خورد

ما سینه و گرد ران بسی ردّ کردیم

تا لاجرم امروز جگر باید خورد

چون از خُم تست می چه صافی و چه درد

از تو چه بزرگ تحفه ای جان و چه خرد

هم بار تو گر بار کسی شاید برد

هم پیش تو گر پیش کسی باید مرد

ای گشته به اسباب غمت جانم شاد

از درد تو هرگز دل من سور مباد

هر کس که نمیرد چو من اندر پایت

او خود نبود زنده که هرگز مزیاد

چون کار زاندازه نخواهد افزود

آن به که به هرچه هست باشی خشنود

جهد من و تو هیچ نمی دارد سود

جز آنچ نهاده اند نتواند بود

با قوّت پیل مور می باید بود

با ملک دو کون عور می باید بود

این طرفه تر است حال هر بی ادبی

می باید دید و کور می باید بود

ایّام دلم گرچه به غم می گذرد

بر فرق سرم پای ستم می گذرد

شادی به من سوخته کم می گذرد

فی الجمله چنانک هست هم می گذرد

تا من باشم زپیش رویت نشوم

فارغ نفسی ز گفت و گویت نشوم

از سگ بترم اگر برای دل تو

خاک قدم سگان کویت نشوم

گر یار جفا کند پسندیدهٔ ماست

خاک قدمش چو دیده در دیدهٔ ماست

هر جور و جفا که می کند آن نه ازوست

آن نیز هم از طالع شوریدهٔ ماست

گر واقفی ای مرد به هر اسراری

چندین چه خوری بیهده را تیماری

چون می نرود به اختیارت کاری

خوش باش درین زمان که هستی باری

در دیدن روی یار اگر چشم شوی

باید که زپای تا به سر چشم شوی

با کشتن و سوختن همی ساز چو شمع

تا چشمهٔ نور و نور هر چشم شوی

تا برد به غارت غمت از من دل و دین

با هیچ کسم نه مهر مانده است نه کین

دنیا و دلی داشتم و جان و تنی

هر چار تو داری زکه ترسم پس ازین

ای دل طلب یار به مشتاقی کن

وز بادهٔ نیستی دمی ساقی کن

خواهی که کمال معرفت دریابی

یک لحظه از آن خویش در باقی کن

هر جان که شنیده است ندای غم تو

بر دوش دل افکند ردای غم تو

تا هست غم تو نام شادی نبرم

شادیّ همه جهان فدای غم تو

تو زنده نئی مگر به جان غم او

شادی مطلب جز از نشان غم او

بر سر ننهی افسر اقبال ای دل

تا سر ننهی بر آستان غم او

من خاک تو در چشم خرد می‌آرم

عذرت نه یکی نه ده که صد می‌آرم

سر خواسته‌ای به دست کس نتوان داد

می‌آیم و بر گردن خود می‌آرم

چون کار به جدّ و جهد ما برناید

دلتنگ مشو که آنچنان می باید

چون نور فرا رسد چنان بگشاید

کز دامن صبح روز روشن زاید

در راه طلب عُجب خطایی است بزرگ

تسلیم و رضا مهر گیایی است بزرگ

در راه بماندنت خطایی نبود

افتادنت از راه خطایی است بزرگ

تا هست نشان گفت و گویی با تو

تسلیم نباشد سر مویی با تو

دل محرم راز کی شود تا داند

از دوستی دو کون مویی با تو

تسلیم و رضا به زشت کیشان ندهند

و اسرار خدا به دل پریشان ندهند

خودبینان را به ره حجابی است بزرگ

صاحب خبران خبر بدیشان ندهند