جز در غم تو شادی من نفزاید

جز در طلبت جان و دلم ناساید

خاک در تو چو سرمه در چشم کشم

ملک دو جهان به چشمم اندر ناید

ای نسخهٔ نامهٔ الهی که تویی

وای آینهٔ کمال شاهی که تویی

بیرون زتو نیست هر چه در عالم هست

از خود بطلب هر آنچ خواهی که تویی

ای گوهر فضل و علم و دریای علوم

از رای تو شد دُرج دو گوهر منظوم

در هفت فلک ندید و در هشت بهشت

نُه چرخ چو تو پیشرو ده معصوم

ای آنکه چو تو شهی زمانه بنزاد

از جملهٔ کفر گشته جانت آزاد

مر مردن تو گرچه خرابیّ تن است

شمشیر گزید و کرد آن را آباد

ای ماه زحسن خلق تو یافته بهر

پر مشک زباد خُلق تو جملهٔ دهر

در هر دو جهان کجا توان بود این قهر

کان آب حیات را بکشتند به زهر

او را خواهی از زن و فرزند ببُر

مردانه درآی و خویش و پیوند ببُر

هر چیز که هست بند راه است تو را

با بند چگونه ره روی بند ببُر

عشّاق به فضل آشنایان تواند

سرگردانان شکسته پایان تواند

جز از تو گدایی نکنم من زیرا

سلطان جهان جمله گدایان تواند

رزّاق یکی است هر که جز او مرزوق

ایمان این است و آن دگر کفر و فسوق

انصاف بده کژ بنشین راست بگو

رزق از خالق، تکیه چرا بر مخلوق؟

اقسمت بمن رجوت ان یدنیکم

انّی معکم بکلّ ما یعنیکم

ان کان رضاکم فنایی فیکم

ارضی بجمیع حالةٍ ترضیکم

تقدیر چو سابق است تعلیم چه سود

جز بندگی و رضا و تسلیم چه سود

پیوسته زبیم عاقبت می سوزی

این کار چو بودنی است پس بیم چه سود

خواهی که خدا هرچ نکو با تو کند

ارواح ملایک همه رو با تو کند

یا هرچ رضای او در آن است بکن

یا راضی شو به هرچ او با تو کند

جز حق حَکَمی که حکم را شاید نیست

شخصی که زحکم او برون آید نیست

هر چیز که هست آنچنان می باید

وآن چیز که آنچنان نمی باید نیست

راضی چو نئی بدانچ او با تو کند

آن کن که خوش آیدت چو رو با تو کند

خود با تسلیم و [با] رضا کن تا دیو

از تو برمد فرشته خو با تو کند

ایزد همه کار بد و نیکو داند

او راز دل رومی و هندو داند

با چون و چرای او چرا افتادی

چون حاکم اوست کار او او داند

آنجا که سعادت است چه تسبیح و چه چنگ

آنجا که شقاوت است چه نام و چه ننگ

در راه قضا یکی است اسباب و درنگ

تسلیم و رضا باید ورنه سر و سنگ

گر هست سعادتت چه شکّر چه شرنگ

ور زانک شقاوت است چه صلح و چه جنگ

از هر چه ازو می رسدت از بدو نیک

تسلیم و رضا باید، ورنه سر و سنگ

می کن ستمی و هر چه بادا بادا

کم گیر دمی و هر چه بادا بادا

از سود و زیانِ آنچ نامش عمر است

ماییم و دمی و هرچ بادا بادا

گر کِشتهٔ ما غم آورد غم دِرَویم

گر بهرهٔ ما درد بود درد خوریم

در کار خدا مرا تصرّف نرسد

امروز درآمدیم و فردا برویم

تو بر دل من حکم روانی می کن

هر حکم روانی که توانی می کن

من دل به تو دادم آنِ من تا اینجاست

آنِ تو تا دانی آنچ دانی می کن

تو به دانی دوای جانم کردن

من هیچ دوای خود ندانم کردن

از تو کِششی و کوشش از من پس ازین

تا تو نکنی من چه توانم کردن