اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۱۳۹ - التّوکّل
رزّاق یکی است هر که جز او مرزوق
ایمان این است و آن دگر کفر و فسوق
انصاف بده کژ بنشین راست بگو
رزق از خالق، تکیه چرا بر مخلوق؟
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به موضوع رزق و رازق اشاره می‌کند. او می‌گوید که فقط یک رزاق وجود دارد و آن خداست، در حالی که هر کس دیگری که بر رزق تکیه کند، مخلوق است. این ایمان واقعی است و عدم درک آن به کفر و فحشاء می‌انجامد. شاعر از شنونده می‌خواهد که انصاف داشته باشد و حقیقت را بگوید: رزق باید به خالق نسبت داده شود و نه به مخلوق.
هوش مصنوعی: خداوند تنها روزی‌دهنده واقعی است و هر کس که غیر از او به دنبال روزی باشد، ایمانش درست نیست و در واقع کافر و فاسق به شمار می‌آید.
هوش مصنوعی: به انصاف به نشستن نادرست خود توجه کن و صادقانه بگو که روزی از خداوند است، پس چرا بر مخلوق تکیه می‌کنی؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ای تعبیه حسن تو جوق از پس جوق
وز شهد و شکر برده لبت لذت و شوق
دایم به سر کوی تو گردم پر شوق
در گردن خود چو قمری از زلف تو طوق
ای ماه چه قبه‌ای ز قدرت عیوق
اقبال چو عاشق است دادت معشوق
خصم تو چو ناقص است دایم بادا
در صرع و نقرس چو لفیف مفروق
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.