یا رب تو مرا به هیچ مغرور مکن

وز خویشتنم به هیچ مهجور مکن

از بهر رباطی و دهی ویرانه

درویشی را از دل من دور مکن

یا رب تو مرا به خلق محتاج مکن

عقلم به هوای طبع تاراج مکن

گر من دم معراج زنم این هوس است

از خاک در توَم تو بی تاج مکن

یا رب همه عمرم پی دین تو دوان

مگذار که باشم اینچنین سرگردان

یا در دل من زعشق یک قطره چکان

یا در جانم زشرع حرفی بنشان

یا رب زقناعتم توانگر گردان

وز نور یقین دلم منوّر گردان

اسباب من سوختهٔ سرگردان

بی منّت مخلوق میسّر گردان

یا رب تو دل مرا مصفّا گردان

وز خدمت غیر تو مبرّا گردان

کاری که صلاح ما در آن خواهد بود

بی منّت مخلوق مهیّا گردان

یا رب زشراب عشق سرمستم کن

یکباره به بند عشق پابستم کن

در هر چه نه عشق است تهی دستم کن

در عشق خودت نیست کن و هستم کن

یا رب به خودم هیچ نفس وامگذار

بر من در طبع بوالهوس وامگذار

هر چند که بر درت کم از هیچ کسم

از خویشتنم به هیچ کس وامگذار

از عشق تو هر لحظه فغان در بندم

بیم است که شوری به جهان در بندم

یا رب تو مرا به لطف توفیقی ده

تا باز کنم چشم و زبان در بندم

در سایهٔ رحمت تو خورشید شویم

وز لطف تو نیکبخت جاوید شویم

جز لطف تو اومید نداریم دگر

مپسند که از لطف تو نومید شویم

هر چند که در شهر به رندی فاشم

وانگشت نمای جملهٔ اوباشم

یا رب تو مرا از درِ خود دور مکن

مگذار که رسوای جهانی باشم

ای از کرم تو خلق را امن و امان

در قبضهٔ قدرت تو عاجز دل و جان

ما را تو زهر چه آن نشاید برهان

آنگاه به هر چه آن بباید برسان

عمری گشتم شیفته و آواره

نومید شدم زخویشتن یکباره

ای آنک به هیچ چاره محتاج نئی

دریاب کسی را که ندارد چاره

ای در طلب تو عاقلان دیوانه

در راه غم تو آشنا بیگانه

چون می نتوان با تو شدن هم خانه

در نور خودم بسوز چون پروانه

ای در دو نفس صد گنه از من دیده

وز فضل و کرم پردهٔ من ندریده

وای من بتر از هر چه به عالم بتر است

وای تو به تو از من بتر آمرزیده

گشتم به هوس گِرد بد و نیک بسی

حاصل نشد از عمر مرا جز هوسی

تا می ماند زعمر یا رب نفسی

دریاب که جز تو نیست فریادرسی

از خلق نه کاهد نه فزاید کاری

الّا به خدای برنیاید کاری

ای آنک گشانیدهٔ هر کار تویی

تا تو نگشایی نگشاید کاری

ای از ره لطف راعی هر رَمه تو

مقصود جهانیان زهر دمدمه تو

جز تو همه هر چه هست تشویش ره است

ما را زهمه باز رهان ای همه تو

ای آنک دوای دردمندان دانی

درمان [و] علاج مستمندان دانی

هرچ از دل ریش خویش گویم با تو

ناگفته تو صد هزار چندان دانی

ای راهنمای راه خوبان ازل

وای طعمهٔ حضرتت نه علم و نه عمل

بی علم و عمل به حضرتت راهی نیست

وانگه به بر محققان هر دو زَلَل

چندانک نگاه می کنم از چپ و راست

می ترسم از آن دمی که آن دم نه سزاست

قول من و فعل من همه عین خطاست

یا رب تو بده که من نمی دانم خواست