بیا که عاشق رنجور را خریداریم

فتادگان جهان را به لطف برداریم

مخالفان تو موران بدند، مار شدند

برآور از سر موران مارگشته، دمار

مکن درنگ و ازین پیش روزگار مبر

که اژدها شود ار روزگار یابد مار

چو پایان نبینی ز سر فتنه را

به پایان ز پای اندر آرد سرت

اقب ساط شرس شمردل

موجد الفقره رخو المفصل

له اذا ادبر لحظ المقبل

کانما ینظر من سجنجل

یقعی جلوس البدوی المصطلی

[...]

نیارم از تو یاد ایرا که گشته ست

مرا بر دل، فراموشی فراموش

اندر کف او کلیچه گفتی بذر است

ماننده ماهی‌ست درفشان از میغ

کار من بیچاره بدانجای رسید

کز یا رب من ترا بباید ترسید

وعده تو زان به درنگ اندر است

کاین دل مسکینت به جنگ اندراست

تو رسن کار گرفتی فراخ

کار من امروز به تنگ اندر است

به هر حال مر بنده را شکر به

که بسیار بد باشد از بد بتر

شبی چون شبَه روی شسته به قیر

نه بهرام پیدا نه کیوان نه تیر

نه آوای مرغ و نه هرای دد

زمانه زبان بسته از نیک و بد

حتی اذا نثر التبلج ورده

متدارکا فطفا علی الریحان

روز آمد و علامت مصقول برکشید

وز آسمان شمامه کافور بردمید

در شد به چتر ماه سنان‌های آفتاب

[...]

رفتم چو ندیدم از تو بر خورداری

وز صحبت تو بسی کشیدم خواری

گر بد بودم برستی از صحبت من

ور نیک بدم مرا بسی یادآری

گرد آمده بودیم چو پروین یکچند

ایمن شده از فراق وز بیم گزند

مانا که نبودیم به وصلش خرسند

کایزد چو بنات نعشمان بپراکند

اوهام مصافیان چو گردد صافی

بینند به دل هر آنچه بینند به چشم

رفتم که مباد تو بی تو خوش یک نفسم

وز گردش روزگار این داغ بسم

گر مرگ نخیزد و نباید ز پسم

آخر روزی به خدمتت باز رسم

کذاک اللیالی و احداثها

یجددن للمرء حالا فحالا

در جهان چیست کز جهان بترست

جز غم من که هر زمان بترست

دست بازی اخترانم کشت

پای بازی آسمان بترست

زان ستمها که دهر با من کرد

[...]

من از تو گر سخن خوردم عجب نیست

نخست آدم سخن خورده ست از ابلیس

از آن کرده بی شک پشیمان شوی

که در وی به گفتار نادان شوی

چنان دان که نادان ترین کس تویی

اگر پند دانندگان نشنوی

بر زنان دل منه از آنکه زنان

مرد را کوزه فقع سازند

تا بود پر زنند بوسه بر او

چون تهی شد ز دست بندازند