با دگران در گلشن نوشی می

من ز فراقت ناله کنم تا کی؟

تو و چون می لاله کشیدنها

من و چون گل جامه دریدنها

سرود منی، چنگ و عود منی

وجود منی، تار و پود منی

جام و ساقی، تویی تویی

عشق باقی، تویی تویی

صفا از صبح و شورانگیزی از می

شکرافشانی و شیرینی از نی

آزاده‌خوی بودی و آزاد زیستی

جان باختی که برفکنی رسم بندگی

مردی، ولیک نام شریف تو زنده ماند

مردن به راه خلق بود شرط زندگی

تا که عاشق نگردی

حال عاشق ندانی

در میان خوبان فتنه جویی

در شکار دلها چیره دستی

می آید ز صبا بوی گل، جلوه کند روی گل، با طنازی

بخور به شادی می که دور غم شد طی

به پای سرو و گل، به بانگ چنگ و نی

تا یک دم فرصت داری