پس از کردگار جهان‌آفرین

به تو دارد امید ایران زمین

به میلاد بسپرد ایران زمین

کلید در گنج و تاج و نگین

کنون کرد باید ترا رخش زین

بخواهی به تیغ جهان بخش کین

تو کوتاه بگزین شگفتی ببین

که یار تو باشد جهان‌آفرین

همانگه یکی میش نیکوسرین

بپیمود پیش تهمتن زمین

روانش چو پردخته شد ز آفرین

ز رخش تگاور جدا کرد زین

چنان ساخت روشن جهان‌آفرین

که پنهان نکرد اژدها را زمین

همی پوست کند این از آن آن ازین

همی گل شد از خون سراسر زمین

تهمتن به نیروی جان‌آفرین

بکوشید بسیار با درد و کین

اگر دادگر باشی و پاک دین

ز هر کس نیابی به جز آفرین

سزاوار او شهریار زمین

یکی خلعت آراست با آفرین

از ایران بشد تا به توران و چین

گذر کرد ازان پس به مکران زمین

چو گوید درین مردم پیش‌بین

چه دانی تو ای کاردان اندرین

که در جنگ هرگز نسازد کمین

اگر چند باشد دلش پر ز کین

چنین داد پاسخ که مندیش ازین

نه گسترده از بهر من شد زمین

بسودابه فرمود کاندر نشین

نشست و به خورشید کرد آفرین

جهان آفرین بی‌نیازست ازین

ز بهر تو باید سپهر و زمین

چو بگذشت یک چند گریان چنین

ببخشود بر وی جهان‌آفرین

تو از شاه ترکان چه ترسی چنین

ز گرد سواران توران زمین

بخورد و ببوسید روی زمین

تهمتن برو برگرفت آفرین