خویش‌بینی کرد و آمد خودگزین

خنده زد بر کار ابلیس لعین

گرد دید ابلیس و گفت این فرع طین

چون فزاید بر من آتش‌جبین

تو بدان عادت که او را پیش ازین

خورده بودی ای وجود نازنین

«‌جان بابا‌» گویدت ابلیس هین

تا به دَم بفریبدت دیو لعین

من نکردم با وی الا لطف و لین

او چرا با من کند برعکس کین

عشوه‌های یار بد منیوش هین

دام بین ایمن مرو تو بر زمین

طیبات آید به سوی طیبین

للخبیثین الخبیثات است هین

طبله‌ها در پیش عطاران ببین

جنس را با جنس خود کرده قرین

از خلیلی لا احب افلین

پس فنا چون خواست رب العالمین

آنک دو گفت و سه گفت و بیش ازین

متفق باشند در واحد یقین

گرچه با تو شه نشیند بر زمین

خویشتن بشناس و نیکوتر نشین

احمدا خود کیست اسپاه زمین؟

ماه بین بر چرخ و بشکافش جبین

کودک از غم زد طبق را بر زمین

ناله و گریه بر آورد و حنین

هر کجا نوحه کنند آنجا نشین

زانک تو اولیتری اندر حنین

هین مشو غره بدان گفت حزین

بار بر گاوست و بر گردون حنین

از ره تقلید آن صوفی همین

خر برفت آغاز کرد اندر حنین

پرتوی بر قلب زد خالص ببین

بی محک زر را مکن از ظن گزین

نفسش اندر خانهٔ تن نازنین

بر دگر کس دست می‌خاید به کین

تا نسوزی نیست آن عین الیقین

این یقین خواهی در آتش در نشین

گفت او دزد و کژست و کژنشین

حیز و نامرد و چنینست و چنین