به رفتن رهش نیست زی جای خویش

مگر کشتی و توشه سازد ز پیش

به بگماز یک روز نزدیکِ خویش

مرا هر دو مهتر نشاندند پیش

جهان را اگر بنده خواند ز پیش

ز بهرش کند حلقه در گوش خویش

شود در یکی روزه ده بار بیش

به پرسیدن گرگ بیمار میش

نبد پَرّ بر تیر آنگه ز پیش

منوچهر شه ساخت هنگام خویش

می و میوه و رود سازان ز پیش

همی خورد می با کنیزان خویش

پرستنده دختر به آیین خویش

ز خوالیگران خوان و می خواست پیش

یکی آینه داشت گفتی به پیش

همی دید روشن در او چهر خویش

کرانیست دل خوش به نیکیّ خویش

گنه زو بود گر بد آیدش پیش

مرا داده بودی تو فرمان ز پیش

که آن را که خواهم کنم جفت خویش

رخ مرگ در تیغ پر خون ز پیش

بدیدی چو در آینه چهر خویش

اگر چند گستاخ داردت پیش

چنان ترس ازو‌کز بداندیش خویش

همه لشکر و پیل و بالای خویش

به شادی پذیره فرستاد پیش

وگرنه همی او ز گردان خویش

فزون از هزاران نیاورد بیش

کمند افکنان از پس خیل خویش

به تیغ‌و‌زره نیزه‌داران زپیش‌

ببین هدیه و باژ کز گنج خویش

چه دادست مهراج هر سال پیش

بَرِ ما چه برگشتن از شاهِ خویش

چه برگشتن از راه یزدان و کیش

سپاه آرمیدند بر جای خویش

همان شب مهان را بهو خواند پیش

وز آنسو چو پور بهو رفت پیش

به شهر سرندیب با عم خویش

کرا شاه خواهد به زنهار خویش

نشان باشدش مهر و سربند پیش