بگفتا منم نوجوان دلیر

بگاه نبردم یکی نره شیر

دوباره چو مردو نیای دلیر

بیامد بمیدان یکی نره شیر

مگر خود که با افسران دلیر

سوی کاخ شاهی بشد همچو شیر

فرستاد شه این سپاه دلیر

بنزد تو ای گرد افزون ز شیر

مرا یک نگاهش نموده اسیر

چه سازم که گشتم چنین دستگیر

بگفتا نمودم جهانی اسیر

چرا خود شدستم چنین دستگیر

برآمد ز جا آمد از تخت زیر

دمی باز بشست روی سریر

دگر آنکه آن هفت مرد دلیر

گوماتای بر دستشان شد اسیر

بینداز بر صورتم این حریر

بزن پرده تختخوابم بزیر

چودیدم که او نامدار و دلیر

بگاه نبرد است چون نره شیر

چو مردونیه آن جوان دلیر

که گاه نبرد است چون نره شیر

بینداخت سررا بقدری بزیر

که آمد سر او بزیر سریر

اگر یک تن از آن سپاه دلیر

شدی کشته یا شد بمیدان اسیر

نیایم مگر با سپاه دلیر

ابا پیل و با گرز و شمشیر و تیر

ز ایرانیان نوجوانی دلیر

بمیدان همی تاخت چون نره شیر

هرآنکس که مادر بدوزد به تیر

کند کودکش در بدر یا اسیر

پس آنگه بینداخت سر را بزیر

رخش سرخ شد همچو قرمز حریر

خشایار بنشست روی سریر

بپا ایستاده وزیر و امیر

چو این کرد خود با سپاه دلیر

ز نخجیر گه رفت چون نره شیر

خشایار با آن جوان دلیر

دویدند دنبال او همچو شیر