و گرنه بدان سر نداند رسید

در این ژرف دریا شود ناپدید

اگر نامهٔ رفتنم را نوید

دهند این دو پیکِ سیاه و سپید

چنو دست زی تیغ و ترکش کشید

که یارد به نزدیک تیغش چخید

کنیزک شده شادمان زان نوید

همی بد نهان راز ، دل پرامید

چو جمشید در زابلستان رسید

به شهر اندرون روی رفتن ندید

پرستنده ای سوی در بنگرید

ز باغ اندرون چهرهٔ جم بدید

خرامید از آن سایهٔ سرو و بید

سوی باغ شد دل به بیم و امید

گهر چهره شد آینه شد نبید

که آید درو خوب و زشتی پدید

طپان ماده بفتاد و نر برپرید

بیامد همان جا که بد آرمید

به شادی و جام دمادم نبید

همی خورد تا خور به خاور رسید

وزانجا سوی مرز چین برکشید

شنیدست هرکس کزان پس چه دید

به سر بر درفشان درفشی سپید

پرندش همه پیکر ماه و شید

تو گویی که کوهیست از شنبلید

که باد وزانش از بر آتش دمید

ز شم زآن سپس اثرط آمد پدید

وزین هردو شاهی به اثرط رسید

سمندش چو آن زشت پتیاره دید

شمید و هراسید و اندر رمید

برفتند و دیدند، هرکس که دید

برآن دست و تیغ آفرین گسترید

چو نامه به نام آور اثرط رسید

زمانی به اندیشه دَم درکشید

مرا ایزد از بهر جنگ آفرید

چه باکم که جنگ آمد اکنون پدید

فرسته شد و هرچه دید و شنید

نمود و بگفت آنچه بر وی رسید

هم اندر بَر کُه رده برکشید

سزا جای ده پهلوان برگزید