بر آن کوه خارا زمانی تپید

پس از کین و آوردگاه آرمید

جهان چون من و چون تو بسیار دید

نخواهد همی با کسی آرمید

سرش را همی خواست از تن برید

چنان بدکنش خویشتن را ندید

زمان تا زمان لشکر آید پدید

همی کینه ز ایشان بباید کشید

وز آن روی کیخسرو آید پدید

که یارد بدین رزمگاه آرمید

بیامد به ره بر چو او را بدید

به تندی عنانش به یکسو کشید

نوند اسب او بوی اسبان شنید

خروشی برآورد و اندر دمید

بیامد چو نزدیک ایشان رسید

چو شیر ژیان نعره‌ای برکشید

چو لهاک روی برادر بدید

بدانست کز کارزار آرمید

ز روشن‌روانش به سیری رسید

کمان را به زه کرد و اندر کشید

و زآنجا سوی چشمه‌ساری رسید

هم آب روان دید و هم سایه دید

مگرشان به زین بر توانی کشید

وگرنه سرانشان ز تن ها برید

چو گودرز نزدیک خسرو رسید

پیاده شد از دور کو را بدید

از آن پس بدان کشتگان بنگرید

چو روی سپهدار پیران بدید

از آن پس گروی زره را بدید

یکی باد سرد از جگر برکشید

چو بیژن به نزدیک خسرو رسید

سر تاج و تخت بلندش بدید

ز هوشنگ و طهمورث و جمشید

یکی مهره بد خستگان را امید

همی هر کسی یاد کرد آنچ دید

وزان بد کز ایران بدیشان رسید

همان روز کیخسرو آنجا رسید

زمین کوه تا کوه لشکر کشید

که لشکر به نزدیک جیحون رسید

همه روی کشور سپه گسترید