لشکر انبوه چو دریا بجوش

سیل ز جنبیدن آن در خروش

بیاراید به مروارید گل پوش

عروسان چمن را گردن و گوش

مرا کاقبال خواند این مژده در گوش

ز شادی پای خود کردم فراموش

چو شه را در شد این دیباچه در گوش

نموداری دگر رو دادش از هوش

چو خان را آمد این دیباچه در گوش

ز شرم شاه بانو ماند خاموش

هوای دل همی‌کرد از درون جوش

تحیر بانگ بر می‌زد که خاموش

وز آن سو نازنین با جان پر جوش

ز حیرت ناز را کرده فراموش

زبانش همچو موی ماند خاموش

سر موئی نماند اندر تنش هوش

شبی زینسان به غمناکی سیه پوش

دول رانی به خاک افتاده بیهوش

چه خونها خورده باشد دل به صد جوش

که ناگه نوش داروئی کند نوش

دو مست شوق با هم کرده سر خوش

نه تشویشی به جز زلف مشوش

گهی خسپد به شادی دوش با دوش

بنفشه در برو نسرین در آغوش

کنون از سینه بیرون ریزم این جوش

که روشن شد هم از دیده هم از گوش

همی‌رفت از طرب با نغمه و نوش

ز آفتهای دورانش فراموش

چو گشتی در درم دادن کرم کوش

ز فر یاد درم خواهان مکن جوش

چو طاوس ار چه پوشی حله بر دوش

نشاید پای خود کردن فراموش

بود مرد خرد، کرپاس بر دوش

هم آگوش زنان، ابریشمی پوش

خوش آن پاکان که کردند این قدح نوش

و زین می جاودان ماندند مدهوش

بسی بینی عروسان قبا پوش

بگشت کوچه‌های شهر پر جوش

کرا امروز، سر مهمانست، بر دوش،

که فرادا خواست کرد از تن فراموش؟