از آتش تو فتاده جانم در جوش

وز باده تو شده است جانم مدهوش

از حسرت آنکه گیرمت در آغوش

هرجای کنم فغان و هر سوی خروش

مرغان رفتند بر سلیمان بخروش

کاین بلبل را چرا نمی‌مالی گوش

بلبل گفتا به خون ما در بمجوش

سه ماه سخن گویم و نه ماه خموش

با پیر خرد نهفته میگویم دوش

کز من سخن از سر جهان هیچ مپوش

نرمک نرمک مرا همی گفت بگوش

دانستنی است گفتنی نیست خموش

تا بتوانی تو جامهٔ عشق مپوش

چون پوشیدی ز هر بلائی مخروش

در جامه همی سوز و همی باش خموش

کاخر ز پس نیش بود روزی نوش

دانم که برای ما نخفتی همه دوش

بر صفهٔ سرد با یکی بالاپوش

آن نیز فراموش نگردد ما را

ای بوده عزیزتر از دیده و گوش

در حلقهٔ مستان تو ای دلبر دوش

میخانه درون کشیدم از خم سر جوش

بر یاد تو کاس و طاس تا وقت سحر

میخوردم و میزدم همی دوش خروش

دل یاد تو آرد برود هوش ز هوش

می بی‌لب نوشین تو کی گردد نوش

دیدار ترا چشم همی دارد چشم

آواز ترا گوش همی دارد گوش

شد سحر ای ساقی ما نوش، نوش

ای ز رخت در دل ما جوش، جوش

بادهٔ حمرای تو همچون پلنگ

گرگ غم اندر کف او موش، موش

چونک برآید به قصور دماغ

[...]

چون برآورد از میان جان خروش

اندر آمد بحر بخشایش به جوش

سوی قصه گفتنش می‌داشت گوش

سوی نبض و جَستنش می‌داشت هوش

می‌نیندیشیم آخر ما بهوش

کین خلل در گندمست از مکر موش

تا ازین طوفان بیداری و هوش

وا رهیدی این ضمیر و چشم و گوش

زو پلنگ و شیر ترسان همچو موش

زو نهنگ و بحر در صفرا و جوش

پس قضا ابری بود خورشیدپوش

شیر و اژدرها شود زو همچو موش

جمع گشتند آن زمان جمله وحوش

شاد و خندان از طرب در ذوق و جوش

بر عدمها کان ندارد چشم و گوش

چون فسون خوانَد همی آید به جوش

کودک اوّل چون بزاید شیرنوش

مدّتی خامُش بوَد او جمله گوش

کرّ اصلی کِش نبُد ز آغاز گوش

لال باشد، کی کند در نطق جوش؟

وقت عرضه کردن آن برده‌فروش

بر کند از بنده جامهٔ عیب‌پوش

خواجه در عیبست غرقه تا به گوش

خواجه را مالست و مالش عیب‌پوش