چه غم گر نیتم بد یا که نیکوست

همینم اقتضای خلقت و خوست

بگفتا، مغز را مگذار در پوست

نشد دشمن بدین افسانه‌ها دوست

تو پنداری ره و رسم تو نیکوست

ترا همسایه نیکو بود، ای دوست

بدوخندید دل آهسته، کای دوست

ز نیکان، خود پسندیدن نه نیکوست

درینجا نیست شمعی جز رخ دوست

وگر هست، انعکاس چهرهٔ اوست

جمال هر گلی، در جلوه و پوست

چه فرق، ار نو گلی پاکیزه، خودروست

ما بکندیم از خیانتکار، پوست

خواه دشمن بود خائن، خواه دوست

گل بدو خندید کای بی مهر دوست

زشتروئی، لیک گفتارت نکوست

جوجه گفتا که مادرم ترسوست

به خیالش که گربه هم لولوست

جان بابا، هرشب این دیوانه‌دل

با من شوریده‌سر در گفت‌وگوست

کز چه دارد، مرد عامی حق رأی

لیک زن با صد هنر محروم از اوست

مرد و زن را در طبیعت فرق نیست

[...]

گل من نه تنها بدان رنگ و بوست

که پاکیزه دامان پاکیزه‌خوست