شرط وفا نیست شکایت زدوست

کانچه نکو می‌کند آن هم نکوست

هستی هر بلند و پست از اوست

هرچه بوده است هرچه هست ازوست

دل مده جز به یاد قامتِ دوست

که تذکر نشانِ جذبهٔ اوست

تیغ بهر قتل نفست گفت اوست

تو سخن را زو مبین خود گفت هوست

هوی حقیقی است که بالذات هوست

نور خودش حجت اثبات اوست

غایت تنزیه و تشبیه دوست

بهر تو تنزیه ز تنزیه اوست

نی نی غلطم چه مغز و چه پوست

این هر دو یکی و آن یکی اوست

چشم ما یک ره نبیند سوی دوست

ور ببیند هرچه بیند روی اوست

در همه عالم نبینم غیر دوست

نیست عالم چیست عالم گر نه اوست

منبسط بسط الوهیت ازوست

منتشر نشر ربوبیت از اوست

من چو جان درباختم در راهِ دوست

نیستم جز دوست اندر مغز وپوست

حق منزه ز صورت است ای دوست

لیک در آن صور تجلی اوست

حق منزه ز صورت است ای دوست

لیک در آن صور تجلی اوست

منافق آنچنان داند ز تلبیس

که افعال بدش با خلق نیکوست

نمی‌داندکه چشم اهل معنی

صفای مغز را می‌بیند از پوست

نفس امارهٔ تو دشمن تست

چون شود کشته دوست گردد دوست

تن تو پوست هست و مغز تو جان

مغزت ار آرزوست بفکن پوست

مرد چون شناخت مغز را ز پوست

هرچه بنگرد نیست غیر دوست

کس این مغز را باز داند ز پوست

که با خویش دشمن شود بهر دوست

گفت این سر مجلس آرایی نکوست

رنج او را چاره فرمایی از اوست

نه همی حسن چهره دارددوست

کآنچه حسن است درجهان با اوست

حسن دلبر نباشد از خط و خال

چه بری لذت از گل ار بی بوست

بد گر از اورسد نباشد بد

[...]

حقایق نگار آمد از کربلا

به کوری چشم هر آنکس عدوست

نه درفارس تنها درایران زمین

اگر مرد باغیرتی هست اوست