مکن گریه بر گور مقتول دوست

برو خرمی کن که مقبول اوست

نگویم تواند رسیدن به دوست

در این ره جزآن کس که رویش دروست

نمی‌توان خبری داد از حقیقت دوست

ولی ز روی حقیقت حقیقتِ همه اوست

خود به خود برخویش عاشق گشت دوست

بلکه عشق و عاشق و معشوق اوست

بهشت و دوزخت با تست در پوست

چرا بیرون زخود می‌جویی ای دوست

دو عالم چیست نقش صورت دوست

چه جای نقشِ صورت بلکه خود اوست

جهان چون زلف و خط و خال و ابروست

که هر چیزی به جای خویش نیکوست

سوی تو نام زشت و نام نکوست

ورنه محض عطاست هرچه ازوست

جانب هر که با علی نه نکوست

هرکه گوباش من ندارم دوست

عقل سلطان قادر خوشخوست

آنکه سایهٔ خدا گزیند اوست

بتوان دیدن از لطیفی کوست

استخوان درتنش چو خون در پوست

مرد معنی سخن ندارد دوست

زآنکه بوده است مغزها را پوست

آدمی سر به سر همه آهوست

ظنّ چنان آیَدْش که بس نیکوست

صفت عشق پوست داند پوست

عشق بی عین و شین و قاف نکوست

ای بسا شیر کان ترا آهوست

ای بسا درد کان ترا داروست

بد و نیک تو بر تو راندهٔ اوست

تا بدانی تو دشمنی یا دوست

دوست را گر زهم بدری پوست

گر کند آه او نباشد دوست

دوست خواهی که تا بماند دوست

آن طلب زو که طبع و شیوهٔ اوست

چون شود مغزِ معرفت بی پوست

همه دانند کاین قفاست نه روست

هیچ کس را چو او ندارم دوست

که سزاوار دوستاری اوست