به گرز و به تیغ و به تیر و کمند

ز هرگونه‌ای آزمودیم بند

بگویش که تو دل به من در مبند

که سودی ندارت بودن نژند

همه لشکر از بهر آن ارجمند

زبان برگشادند یکسر ز بند

تو بر خویشتن گر کنی صدگزند

چه آسانی آید بدان ارجمند

که دانست کاین کودک ارجمند

بدین سال گردد چو سرو بلند

چنینست کردار چرخ بلند

به دستی کلاه و به دیگر کمند

ازان کاو شمارد سپهر بلند

بدانست نیک و بد و چون و چند

سواری و تیر و کمان و کمند

عنان و رکیب و چه و چون و چند

چو یک چند بگذشت و او شد بلند

سوی گردن شیر شد با کمند

کز آنجایگه کآفتاب بلند

برآید کند خاک را ارجمند

یکی تاج بر سر نهاده بلند

فرو هشته تا پای مشکین کمند

نمانی که آید به من بر گزند

بداری مرا همچو او ارجمند

وزان پس به خواری و زخم و به بند

به پردخت از او شهریار بلند

که هر چند فرزند هست ارجمند

دل شاه از اندیشه یابد گزند

چنین است سوگند چرخ بلند

که بر بیگناهان نیاید گزند

نهادند هیزم دو کوه بلند

شمارش گذر کرد بر چون و چند

کسی را که خواهد برآرد بلند

یکی را کند سوگوار و نژند

کس اندازه نشناخت آنرا که چند

ز دینار وَز تاج و تخت بلند

بفرمایمش کآتشی کن بلند

ببند گران پای ترکان ببند

نپذرفت زان دو خردمند پند

دگرگونه بد راز چرخ بلند