چگونه فرستم به دشت نبرد

ترا پیش ترکان پر کین و درد

دگر جام بر دست رستم سپرد

بدو گفت کای نامبردار و گرد

بپوشید رستم سلیح نبرد

چو پیل ژیان شد که برخاست گرد

نگون اندر آمد شماساس گرد

چو دید او ز قارن چنان دست برد

چو رستم بدید آنک قارن چه کرد

چه‌گونه بود ساز ننگ و نبرد

که افراسیاب آن بد اندیش مرد

کجا جای گیرد به روز نبرد

چنو گر بدی سام را دستبرد

به ترکان نماندی سرافراز گرد

زمینی کجا آفریدون گرد

بدانگه به تور دلاور سپرد

ازین بیشتر نامداران گرد

قباد اندر آمد به خواری ببرد

خزروان کجا زال بشکست خرد

نمودش به گرز گران دستبرد

و گر همچنان چون فریدون گرد

به تور و به سلم و به ایرج سپرد

شنیدی که با شاه نوذر چه کرد

دل دام و دد شد پر از داغ و درد

ز کینه به اغریرث پرخرد

نه آن کرد کز مردمی در خورد

سزد گر هر آنکس که دارد خرد

بکژی و ناراستی ننگرد

ز یک روی گیتی مرو را سپرد

ببوسید روی زمین مرد گرد

هرآنکس کجا بازماند ز خورد

ندارد همی توشهٔ کارکرد

چو بختی که بی‌آگهی بگذرد

پرستندهٔ او ندارد خرد

کسی راست پاسخ نیارست کرد

نهانی روان‌شان پر از باد سرد

ز مازندران یاد هرگز نکرد

نجست از دلیران دیوان نبرد

همی گفت کاووس خودکامه مرد

نه گرم آزموده ز گیتی نه سرد