عمری به باد رفت و به جا ماند این کتاب

باشدکشی بخواند وآمرزش آورد

ای مهربان رفیق که خواندی کتاب من

شاید به چشم ذوق تو صد عیب برخورد

گر عیبی اندر آن نگری عیب‌پوش باش

[...]

زین مردم دل‌سیاه‌، رخ دارم زرد

بیدردی خلق دردم افزود به‌ درد

جز خوردن‌ خون‌ دگر چه‌ می‌ شاید کرد

خون‌ باید خورد و باز خون‌ باید خورد

مشو هم‌خور و خفت‌بامست‌مرد

که آمیزش مست رنجست و درد

مشو در خورش باکسان هم‌نبرد

دل میزبان را میاور به درد

هرکه را عشق نباشد، نتوان زنده شمرد

وانکه جانش ز محبت اثری یافت‌، نمرد

تربت پارس چو جان‌، جسم تو در سینه فشرد

لیک در خاک وطن آتش عشقت نفسرد

غافل از این کاسمان هر روز بازی‌ها کند

برخلاف رای مرد

ملت بیدار دل‌، گردن فرازی‌ها کند

روز پیکار و نبرد

کردگار دادگستر, کارسازی‌ها کند

[...]

تاخت پور اردوان آنجا که بود آن شیرمرد

گفت ‌هان بر دشت من‌ رفت این هنر وین کار کرد

اردشیرش گفت گرد کذب و رعنائی مگرد

آن تو و تیر و کمان و آن گور و آن دشت نبرد

اردوان آنجا شد و برتافت زان گفتار سرد

[...]

آن کنیزک را به پنهان بود ره با شیرمرد

رفت و راز اختران را در بر او فاش کرد

اردشیرش گفت‌ باید جست ‌و رست از رنج و درد

شب چو خرگاه سیه زد زیر طاق لاجورد

زین نهادند از بر دو تازی اسب رهنورد

[...]

خیل عریان عرب غالب نیامد در نبرد

کاختلافات بزرگان کرد با ما هرچه کرد

هشت بغی زیردستان دردها بر روی درد

خاک یاغی شد کجا خون دل پرویز خورد

چهر ملک از قتل آذرمی و پوران کشت زرد

[...]

در اوان کودکی بر قصد پیکار و نبرد

شد ز لاهیجان سوی خلخال با هفتاد مرد

پس بار زنجان شد و یاران خود راگردکرد

زان سپس زی شیروان بشتافت با ساز نبرد

وز سر شروان شه از مردانگی انگیخت کرد

[...]

از پس مرگش در ایران فکر نام و ننگ مرد

خون او گفتی که نقش عزت از ایران سترد

ماند ایران در شمر همباز کشورهای خرد

انگلیس و روس از آن‌ ساعت در ایران دست برد

قدرت همسایگان یکسان گلوی ما فشرد

[...]

این عرض گر فتد به جوهر فرد

شود از جزء جمع اشیا طرد

باری این جمله زود می‌گذرد

لیک دهر این ز یاد می‌نبرد

فخر دیگر که این گرامی‌مرد

در چنین نامه یادی از من کرد

لیک نفاق آمد و کرد آنچه کرد

تا که فتادیم بدین رنج و درد

شحنه ‌حکایت ‌به ‌ملک‌ عرضه کرد

شاه ‌عجب ‌داشت ‌از آن هر سه‌ مرد

گر نخورم من دگری می‌خورد

ور نبرم من دگری می‌برد

من‌آن‌روزی که بودم جوجه‌ای خرد

کلاغ از پیش رویم جوجه‌ای برد

چو ترسی در دل کودک مکان کرد

ببالد هر چه بالاتر رود مرد

اگر نگریزد از میدان او مرد

شود پیروز در پایان ناورد