بیآراستندش به دیبای زرد

به یاقوت و پیروزه و لاجورد

بدان اندکی سال و چندان خرد

که گفتی روانش خرد پرورد

زمانی همی با دل اندیشه کرد

بکوشید تا دل بشوید ز گرد

ازین خوب رویان بچشم خرد

نگه کن که با تو که اندر خورد

که از پیش با شاه ایران چه کرد

ز گردان ایران برآورد گرد

نباشد شگفت ار به مه ننگرد

کسی را به خوبی به کس نشمرد

همی روز روشن نبینم ز درد

برآنم که خورشید شد لاجورد

ز هاماوران زان پس اندیشه کرد

که آشوب خیزد پرآواز و درد

چهارم کزو کودکان داشت خرد

غم خرد را خوار نتوان شمرد

که با شاه توران بجویم نبرد

سر سروران اندر آرم به گرد

وزان سو چو گرسیوز شوخ مرد

بیامد بر شاه ترکان چو گرد

یکی باد برخاستی پر ز گرد

درفش مرا سر نگونسار کرد

خروشیدمی من فراوان ز درد

مرا ناله و درد بیدار کرد

مگر کاین بلاها ز من بگذرد

که ترسم روانم فرو پژمرد

چنان چون به گاه فریدون گرد

که گیتی ببخشش به گردان سپرد

بران سان که رستم همی نام برد

ز خویشان نزدیک صد بر شمرد

به نزد سیاوش بیامد چو گرد

شنیده سخنها همه یاد کرد

وزان روی چون رستم شیرمرد

بیامد بر شاه ایران چو گرد

شنیدی که دشمن به ایران چه کرد

چو پیروز شد روزگار نبرد

سپه طوس رد را ده و بازگرد

نه‌ای مرد پرخاش روز نبرد