ز هستی هست میگرداند افلاک

ز باد و آب آنگه صورت خاک

براندازد وجود عقل و ادراک

شود از کائنات اینجایگه پاک

فتاده از صور در عالم پاک

رهاکرده نمود آب با خاک

رهائی کن طلب زین مسکن خاک

ز بود خویشتن شو یک زمان پاک

که جان زان امر آمد در سوی خاک

در این تاریکنای از دیدن پاک

اگر صورت نباشد حق بود پاک

ولی اسمست اینجا آب در خاک

از آن دم فرد آمد آدمِ پاک

نمود خویشتن از عالم خاک

عقول جملگی گرداند او پاک

براندازد حجاب هستی خاک

نداند قدر عشقت ذرّهٔ خاک

که تا رخ را نیارد سوی افلاک

توئی آدم نموده رخ بر افلاک

از آن دم آمده در عین این خاک

منم منصور بگذشته ز افلاک

نموده ریح و نار و ماء و پس خاک

بسوزانند بود صورتم پاک

چو بردارم حجاب آب از خاک

طلبکار تو عرش و فرش و افلاک

تو اینجامانده عین آب با خاک

بسوز ای دل که ماندستی تو غمناک

در این ماتم سرای کرهٔ خاک

زمین و آسمان و چرخ و افلاک

شود اینجا نهان در بوتهٔ خاک

هر آن فیضی که میریزد ز افلاک

شود اینجا نهان در بوتهٔ خاک

تن از خاکست جان از جوهر پاک

مرکّب گشته نور و اسم در خاک

همه جویای گنج تو شده پاک

ولی گنجیست مخفی در سوی خاک

گهی چون مه شود سالک در افلاک

گهی واصل شود چون کرهٔ خاک

بقرآن کن تقرّب از دل پاک

که تا گردی تو روحانی در این خاک