سکندر چو بشنید کامد سپاه

پذیره شدن را بپیمود راه

بفرمود تا زو بپرسند شاه

که جام نبید از چه داری نگاه

گر آیین ایران جز اینست راه

ببر جام زرین سوی گنج شاه

بدانگه که ما را بفرمود شاه

برفتیم نزدیک او باژخواه

چو گفت فرستاده بشنید شاه

فزون کرد سوی سکندر نگاه

سکندر چو بشنید کامد سپاه

بزد کوس و آورد لشکر به راه

بپوشید دیدار ایران سپاه

گریزان برفتند از آن رزمگاه

به پیروزی آمد بران رزمگاه

کجا پیش بود آن گزیده سپاه

پر از درد برگشت ز آوردگاه

چو یاری ندادش خداوند ماه

خروشی برآمد ز پیش سپاه

که ای زیردستان گم کرده راه

ببود اندران بوم و بر چار ماه

چو آسوده شد شهریار و سپاه

سپاه انجمن شد به ایوان شاه

نهادند زرین یکی زیرگاه

پذیره شدن را بیاراست شاه

بیاورد ز اصطخر چندان سپاه

خروشی بلند آمد از بارگاه

که ای مهتران نماینده راه

ز چیزی که دید اندران رزمگاه

ببخشید یکسر همه بر سپاه

خروشی بد اندر میان سپاه

یکی را ندیدند بر سر کلاه

نه کشور نه لشکر نه تخت و کلاه

نه شاهی نه فرزند و گنج و سپاه

نه مردی بد این رزم ما با سپاه

مگر بخشش و گردش هور و ماه

نه پیوند و فرزند و تخت و کلاه

نه دیهیم شاهی نه گنج و سپاه

بیامد ز اصطخر چندان سپاه

که خورشید بر چرخ گم کرد راه