همای دل‌افروز تابنده ماه

چنان بد که آبستن آمد ز شاه

همی بود یکچند چوپان شاه

به کوه و بیابان و آرامگاه

بدین سان همی بود تا هشت ماه

پسر گشت مانندهٔ رفته شاه

همی رفت منزل به منزل سپاه

زمین پر سپاه آسمان پر ز ماه

همه جامه و باره و تر و تباه

ز خاک سیه ساخته جایگاه

تو چندان نوازش بیابی ز شاه

ز اسپ و ز مهر و ز تیغ و کلاه

بهم بازخوردند هر دو سپاه

شد از گرد خورشید تابان سیاه

بکشتند چندان ز رومی سپاه

که گل شد ز خون خاک آوردگاه

به روز دهم بامداد پگاه

سپهبد بیامد به نزدیک شاه

ز درگاه پرده فروهشت شاه

به یک هفته کس را ندادند راه

نشسته ستاره‌شمر پیش شاه

ز اختر همی کرد روزی نگاه

به هر سو فرستاد بی‌مر سپاه

ز دشمن همی داشت گیتی نگاه

ببخشید چیزی که بد بر سپاه

ز اسپ و ز رمح و ز تیغ و کلاه

گریزان بشد فیلقوس و سپاه

یکی را نبد ترگ و رومی کلاه

فرستادهٔ روم را خواند شاه

بگفت آنچ بشنید از نیکخواه

بدان شاد شد فیلقوس و سپاه

که داماد باشد مر او را چو شاه

بران بر نهادند سالی که شاه

ستاند ز قیصر که دارد سپاه

سری را نخواهم که افتد به چاه

نه از چاه خوانم سوی تخت و گاه

به مصر آمد از روم چندان سپاه

که بستند بر مور و بر پشه راه

برفتند ز اصطخر چندان سپاه

که از نیزه بر باد بستند راه