نه نزدیک دادار باشد گناه

نه شرم آیدم از تاجور روی شاه

همی یابد اندر میان دیو راه

دلت کژ کند از پی تاج و گاه

ولیکن پشوتن شناسد که شاه

چه فرمود تا من برفتم به راه

تو گردن بپیچی ز فرمان شاه

مرا تابش روز گردد سیاه

وگر سربپیچم ز فرمان شاه

بدان گیتی آتش بود جایگاه

چو در کارتان باز کردم نگاه

ببندد همی بر خرد دیو راه

برین سان همی از پی تاج و گاه

به کشتن دهد نامداری چو ماه

همی گفتم از بامداد پگاه

به پوزش بسازم سوی داد راه

ازان پس بفرمود فرزند شاه

که کرسی زرین نهد پیش گاه

که لهراسپ بد پور اورند شاه

که او را بدی از مهان تاج و گاه

همی رو چنین تا فریدون شاه

که شاه جهان بود و زیبای گاه

چو من زین زرین نهم بر سپاه

به سر بر نهم خسروانی کلاه

دو دستت ببندم برم نزد شاه

بگویم که من زو ندیدم گناه

ازان پس بیابم به نزدیک شاه

گرازان و خندان و خرم به راه

بدانی که من سر ز فرمان شاه

نتابم نه از بهر تخت و کلاه

تو فردا ببینی به آوردگاه

که گیتی شود پیش چشمت سیاه

وگر کشته آیی به آوردگاه

ببندمت بر زین برم نزد شاه

همان روز کز بهر کاوس شاه

بدی پرده و سایهٔ بارگاه

چو فردا بیاید به آوردگاه

کنم روز روشن بروبر سیاه

بخسب امشب و بامداد پگاه

برو تا به ایوان او بی‌سپاه