برفتند پوزش‌کنان نزد شاه

که گر شاه بیند ببخشد گناه

چنین داد پاسخ که مرگ سپاه

مرا روشناییست چون هور و ماه

به نزدیک رویین دژ آمد سپاه

چنان شد که فرسنگ ده ماند راه

اگر در ببندد به ده سال شاه

خورش هست چندانک باید سپاه

بسازد بران کلبه بازارگاه

همی داردش ایمن اندر پناه

ببود آن شب و بامداد پگاه

ز ایوان دوان شد به نزدیک شاه

ازان پس بپرسیدش از رنج راه

ز ایران و توران و کار سپاه

ز هامون سوی دژ بیامد سپاه

شد از گرد خورشید تابان سیاه

به دژ چون خبر شد که آمد سپاه

جهان نیست پیدا ز گرد سیاه

مباشید با من بدین رزمگاه

اگر سر دهم گر ستانم کلاه

همه بارگاهش چنان شد که راه

نبود اندران نامور بارگاه

بجوشید ارجاسپ از جایگاه

بپوشید خفتان و رومی کلاه

غو دیده باید که از دیدگاه

کانوشه سر و تاج گشتاسپ شاه

چو انبوه گردد به دژ بر سپاه

گریزان و برگشته از رزمگاه

سر شاه ترکان ازان دیدگاه

بینداخت باید به پیش سپاه

به لشکر چنین گفت کز خواب شاه

دل من پر از رنج شد جان تباه

خروشی برآمد ز توران سپاه

ز سر برگرفتند گردان کلاه

چو ارجاسپ پردخته شد قلبگاه

مبادا کلاه و مبادا سپاه

ده و دار برخاست از رزمگاه

هوا شد به کردار ابر سیاه

همی موج زد خون بران رزمگاه

سری زیر نعل و سری با کلاه