بدان جایگه بودش آرامگاه

نکردی ز بیمش برو دیو راه

شب تیره چون روی زنگی سیاه

ستاره نه پیدا نه خورشید و ماه

بدو گفت مردی چو دیو سیاه

پلنگینه جوشن از آهن کلاه

به جایی که بستست کاووس شاه

بگویم ترا یک به یک شهر و راه

تهمتن ز اولاد پرسید راه

به شهری کجا بود کاووس شاه

گرفتش به آغوش کاووس شاه

ز زالش بپرسید و از رنج راه

سوی رستم آمد چو کوهی سیاه

از آهنش ساعد ز آهن کلاه

همی شاه مازندران را ز گاه

بباید ربودن فگندن به چاه

برو آفرین کرد کاووس شاه

که بی‌تو مبادا نگین و کلاه

به لشکر چنین گفت کاووس شاه

که اکنون مکافات کرده گناه

به نیک و به بد دادمان دستگاه

خداوند گردنده خورشید و ماه

چو بشنید کز نزد کاووس شاه

فرستاده‌ای باهش آمد ز راه

ببردند فرهاد را نزد شاه

ز کاووس پرسید و ز رنج راه

به پاسخ چنین گفت کاووس شاه

که از تو فروزد نگین و کلاه

چو نامه به مهر اندر آورد شاه

جهانجوی رستم بپیموده راه

منم شاه مازندران با سپاه

بر اورنگ زرین و بر سر کلاه

تهمتن چو برخاست کاید به راه

بفرمود تا خلعت آرند شاه

چو آگاهی آمد به کاووس شاه

که تنگ اندر آمد ز دیوان سپاه

سپهدار کاووس در قلبگاه

ز هر سو رده برکشیده سپاه

ندادند پاسخ دلیران به شاه

ز جویان بپژمرد گفتی سپاه