بدو گفت کای نامبردار شاه

ترا بود ازین جنگ جستن گناه

یکی آنکه پیمان شکستن ز شاه

بزرگان پیشین ندیدند راه

شماساس کین‌توز لشکر‌پناه

که قارن بکشتش به آوردگاه

سه دیگر چو کشواد زرین‌کلاه

که آمد به آمل ببرد آن سپاه

به نام خداوند خورشید و ماه

که او داد بر آفرین دستگاه

بر و بوم ما بود هنگام شاه

نکردی بران مرز ایرج نگاه

چو نامه به مهر اندر آورد شاه

فرستاد نزدیک ایران سپاه

کسی کاو بود در جهان پیش گاه

برو بگذرد سال و خورشید و ماه

وگر تیز گردد گشادست راه

تهمتن هم ایدر بود با سپاه

کمر بست و بنهاد سر سوی شاه

بزرگان برفتند با او به راه

پذیره شدندش سران سپاه

سری کاو کشد پهلوانی کلاه

برون آمد از پیش کاووس شاه

شده تیره بر چشم او هور و ماه

به طوس و به گودرز فرمود شاه

کشیدن سپه سر نهادن به راه

ز هر بد به زال و به رستم پناه

که پشت سپاهند و زیبای گاه

پرستنده زین بیشتر با کلاه

به چهره به کردار تابنده ماه

شب آمد یکی ابر شد با سپاه

جهان کرد چون روی زنگی سیاه

چو تاریک شد چشم کاووس شاه

بد آمد ز کردار او بر سپاه

همه پهلوانان ایران و شاه

نه خورشید بینند روشن نه ماه

چنین پاسخش داد رستم که راه

درازست و من چون شوم کینه خواه

بدین سان همی رخش ببرید راه

بتابنده روز و شبان سیاه