کشد بی سبب او جوانان ما

بآتش بسوزد دل و جان ما

بگفتا ز عهد نیاکان ما

کسی کر بگوید که مهمان ما

بود منتی نیک برجان ما

که چون پورشاه است مهمان ما

بسی شاد کردی دل و جان ما

قدم رنجه فرموده ای خوان ما

خدایا تو بستان دگر جان ما

که این کوه تاریک شد خان ما

نیمروزی گر شوی مهمان ما

غرق گردی در یم احسان ما

در نمی‌بندد بکس، دربان ما

کم نمیگردد ز خوردن، نان ما

هر چه هست، اینست در انبان ما

گوی ازین بهتر نزد چوگان ما