پیاده به پیش اندر افگند خوار

ببردش دمان تا لب رودبار

نباشد چنان در صف کارزار

کجا گیو تنها بد ای شهریار

که باشی که شه را کنی خواستار

چنین باد پیمایی ای بادسار

مرا برکشد زنده بر دار خوار

فرنگیس را با تو ای شهریار

به پوزش برفت از پس شهریار

چو آمد به نزدیکی رودبار

چنین مایه ور پرهنر شهریار

همی از تو کشتی کند خواستار

چنین داد پاسخ که‌ای شهریار

پدر باژبان بود و من باژدار

چنان برگذشتند هر سه سوار

تو گفتی هوا داشت شان برکنار

بدو گفت هومان که ای شهریار

براندیش و آتش مکن در کنار

فرستادهٔ بختیار و سوار

خردمند و بینادل و دوستدار

چو کیخسرو آمد بر شهریار

جهان گشت پر بوی و رنگ و نگار

اگر ویژه ابری شود در بار

کشنده پدر چون بود دوستدار

بخواهش‌گری رفتم ای شهریار

وگرنه بکندی سرش را ز بار

همی رفت گودرز با شهریار

چو آمد بدان گلشن زرنگار

سواران جنگی ده و دو هزار

برون رفت بر گستوان‌ور سوار

بدو تاج بسپار و دل شاد دار

چو فرزند بینی همی شهریار

یکی تخت زرین زبرجدنگار

نهاد از بر پیل و بستند بار

که این نامه از بندهٔ کردگار

جهانجوی کیخسرو نامدار

تو گفتی که رعدست وقت بهار

خروش آمد از دشت و ز کوهسار

همه مهتران یک به یک با نثار

برفتند شادان بر شهریار