ز پیچیدن نبودش هیچ چاره

شد القصه ز نقصان پاره پاره

حسودت سنگ بر دل پاره پاره

چو سنگ آتش آمد زخم خواره

چو زخمی شد ز چوگانش آشکاره

بیک ره گشت گوی مه دو پاره

ز زهرش چون جگر شد پاره پاره

ز غصّه گشت خونین سنگ خاره

رفیقی داشتم عالی ستاره

دلی چون آفتاب وشعر باره

ز رنج شیر و تفت آشکاره

بنالید آن شکر لب شیرخواره

بدینسان مانده بود آن ماهپاره

که تا برچرخ پیدا شد ستاره

که داند تا چرا این هر ستاره

درستی مینماید پاره پاره

بصد چشمی چو نرگس در نظاره

بگل بر، خون گرسته هر ستاره

ز خون دیدهٔ آن ماهپاره

شفق گشته هلالی گوشواره

سوی آن باغ رفتم در نظاره

تماشا چون گلم دل کرد پاره

شد از بادام ماهش پر ستاره

بفندق فندقی را کرد پاره

کسی را نقد باشد ماهپاره

چگونه مهر جوید از ستاره

ز آه و نالهٔ آن ماهپاره

بیک ره در خروش آمد ستاره

چو شب شد از دو جزعش پر ستاره

شب آنشب ماند برجا ازنظاره

نهاده بند بر پای ستاره

در افتاده مؤذن از مناره

خلیل شعر طفلان ستاره

بیکدم در کشید از گاهواره

بصد چشم چو نرگس هر ستاره

باستادند بر لشکر نظاره

چو ماه تیزرو بر پشت باره

شدند آن مشتری رویان سواره

ندارم گر کنندم پاره پاره

من بیچاره جز امید چاره