خورشید به وقت بامدادان

چون داد مراد نامرادان

پرستارت کنم حوری ن ژادان

کنیزانت دهم اختر نهادان

درو آویختند آن بد نژادان

که گیرندش چو زر ممسک نهادان

ز فرمانش سپاه دیو زادان

شتابیدند هریک بد نهادان

من بنده رهی، ز خانه زادان

دارم دلکی به مدح شادان

گفتم: استغفرالله ای نادان

دل ازین شبهه ها مکن شادان

نبرد شکوه پیش همزادان

نکند گریه همچو شیادان

گفتمش: خانه ی زن آبادان

کز وفا در سرای شو شادان

در آن حال بقا بعد از فنا دان

تجلیهای اسمائی بجا دان

هر آن خیری که بینی از خدادان

شرور از نفس شوم خودنما دان

ثنای خلق معیار ریا دان

فسردنها ز دم اژدها دان

چون برابر شود به استادان

همه دانند کاو بود نادان

گوشمالت دهند استادان

خوارگردی به نزد همزادان

حمله‌ور شد به آذرآبادان

گشت غالب بر اشرف نادان