تهمتن مرا شد چو باز سپید

ز تاج بزرگان رسیدم نوید

شب و روز از تاختن نغنوید

چنین تا به نزد طلایه رسید

شهنشاه ایران چو زان گونه دید

برابر همی خواست صف برکشید

قباد از بزرگان سخن بشنوید

پس افراسیاب و سپه را بدید

سبک قارن رزم‌زن کان بدید

چو رعد از میان نعره‌ای برکشید

بیامد دمان تا بر او رسید

سبک تیغ تیز از میان برکشید

چو افراسیابش به هامون بدید

شگفتید ازان کودک نارسید

چنان تا بر شاه ترکان رسید

درفش سپهدار شد ناپدید

همه لشکر ما به هم بردرید

کس اندر جهان این شگفتی ندید

گر این کینه از ایرج آمد پدید

منوچهر سرتاسر آن کین کشید

برافگند خلعت چنان چون سزید

کسی را که خلعت سزاوار دید

وزانجا سوی پارس اندر کشید

که در پارس بد گنجها را کلید

سخن چون به گوش بزرگان رسید

ازیشان کس این رای فرخ ندید

که دستان به نزدیک ایران رسید

درفش همایونش آمد پدید

چو تخت تو نشنید و افسر ندید

نه چون بخت تو چرخ گردان شنید

سپه را بران سو نباید کشید

ز شاهان کس این رای هرگز ندید

بدو گفت گر دشمن آید پدید

ترا تیغ کینه بباید کشید

بدو گفت رو نزد دیو سپید

چنان رو که بر چرخ گردنده شید

چنین پاسخش داد دیو سپید

که از روزگاران مشو ناامید

به سختی چو یک هفته اندر کشید

به دیده ز ایرانیان کس ندید