به رای و به دانش به جایی رسید

که چون خویشتن در جهان کس ندید

چو زد بر سر کوه بر تیغ شید

چو یاقوت شد روی گیتی سپید

چو دستان سام از پسش بنگرید

ستودش فراوان چنان چون سزید

چو رودابه گفتار ایشان شنید

چو از باد آتش دلش بردمید

به دیار تو داده‌ایمش نوید

ز ما بازگشتست دل پرامید

چو خورشید تابنده شد ناپدید

در حجره بستند و گم شد کلید

سپهبد کزان گونه آوا شنید

نگه کرد و خورشید رخ را بدید

همی بود بوس و کنار و نبید

مگر شیر کو گور را نشکرید

جهان را فزایش ز جفت آفرید

که از یک فزونی نیاید پدید

ز مادر بزادم بران سان که دید

ز گردون به من بر ستمها رسید

چو نزدیکی گرگساران رسید

یکایک ز دورش سپهبد بدید

چنین داد پاسخ که آمد پدید

سخن هر چه از گوهر بد سزید

بدو باشد ایرانیان را امید

ازو پهلوان را خرام و نوید

سخن چون ز تنگی به سختی رسید

فراخیش را زود بینی کلید

یکی شاره سربند پیش آورید

شده تار و پود اندرو ناپدید

زن از حجره آنگه به ایوان رسید

نگه کرد سیندخت او را بدید

مرا گفت چون دختر آمد پدید

ببایستش اندر زمان سر برید

سپهری کجا باد گرز تو دید

همانا ستاره نیارد کشید

مرا کرد پدرود هرکو شنید

که بر اژدها گرز خواهم کشید

کنون رنج مهرش به جایی رسید

که بخشایش آرد هر آن کش بدید