سپهبد جزین کرد ما را امید

که بر من شب آرد به روز سپید

خود و سرکشان سوی ایران کشید

رخ از خون دیده شده ناپدید

بگفت این و روی سیاوش بدید

دو رخ را بکند و فغان برکشید

به پیران نه زین‌گونه بودم امید

همی پند او باد بد من چو بید

خروشش به گوش سپهبد رسید

چو آن ناله و زار نفرین شنید

بدو روز و دو شب بدرگه رسید

درنامور پرجفا پیشه دید

چو چشم گرامی به پیران رسید

شد از خون دیده رخش ناپدید

پراندیشه بد تا به ایوان رسید

کزان رنج و مهرش چه آید پدید

ازین کودکی کز سیاوش رسید

تو گفتی مرا روز شد ناپدید

وگر هیچ خوی بد آرد پدید

بسان پدر سر بباید برید

تن پهلوان گشت لرزان چو بید

ز جان جوان پاک بگسست امید

فرنگیس و کیخسرو آنجا رسید

بسی مردم آمد ز هر سو پدید

چو نزدیکی شهر ایران رسید

همه جامهٔ پهلوی بردرید

همی رفت تا مرز توران رسید

ز دشمن کسی را به ره بر ندید

فرامرز جنگی چو او را بدید

خروشی چو شیر ژیان برکشید

ز دستور گنجور بستد کلید

همه کاخ و میدان درم گسترید

وزین روی رستم سپه برکشید

هوا شد ز تیغ یلان ناپدید

چو بشنید گیو این سخن بردمید

بزد دست و تیغ از میان برکشید

تهمتن ز قلب سپه بنگرید

دو گرد دلیر و گرانمایه دید

چو رستم درفش سیه را بدید

به کردار شیر ژیان بردمید