چو پیران ز افراسیاب این شنید

چو از باد آتش دلش بردمید

بزد دست و تیغ از میان برکشید

ز گرد سران شد زمین ناپدید

چو رستم برادر بران‌گونه دید

به کردار آتش سوی او دوید

چو الکوس آوای رستم شنید

دلش گفتی از پوست آمد پدید

چو نزدیکی مرز توران رسید

بیابان سراسر پر از گور دید

بدان مرغزار اندرون بنگرید

ز هر سو همی بارگی را ندید

چو رستم به گفتار او بنگرید

ز بدها گمانیش کوتاه دید

گر ایدون که ماند ز من ناپدید

سران را بسی سر بباید برید

جهان‌آفرین تا جهان آفرید

سواری چو رستم نیامد پدید

سخن زین درازی چه باید کشید

هنر برتر از گوهر آمد پدید

دژی بود کش خواندندی سپید

بران دژ بد ایرانیان را امید

چو سهراب نزدیکی دژ رسید

هجیر دلارو سپه را بدید

چو سهراب جنگ‌آور او را بدید

برآشفت و شمشیر کین برکشید

چو سهراب شیراوژن او را بدید

بخندید و لب را به دندان گزید

بیامد دمان پیش گرد آفرید

چو دخت کمندافگن او را بدید

چو سهراب را دید گردآفرید

که برسان آتش همی بردمید

چو بر زین بپیچید گرد آفرید

یکی تیغ تیز از میان برکشید

بدانست کاویخت گردآفرید

مر آن را جز از چاره درمان ندید

عنان را بپیچید گرد آفرید

سمند سرافراز بر دژ کشید

درِ باره بگشاد گرد آفرید

تن خسته و بسته بر دژ کشید