ز گیل و ز دیلم بیامد سپاه

همی گرد لشکر برآمد به ماه

وزان روی لشکر بیاورد شاه

سپاهی که بر باد بربست راه

سرانجام ابری برآمد سیاه

بشد کوشش و رزم را دستگاه

بفرمود تا گرد کردند شاه

ببخشید زان پس همه بر سپاه

تو فرمان بر و دختر او بخواه

که با فر و برزست و با تاج و گاه

به ایوان او بد همی یک دو ماه

توانگر سپهبد توانگر سپاه

جز از شاه با خوارمایه سپاه

نبد نامداران بدان رزمگاه

فرود آمد از باره شاه و سپاه

دهانش پر از خاک آوردگاه

بپرسید زان سرشبان راه شاه

کز ایدر کجا یابم آرامگاه

از ایدر کنون چار فرسنگ راه

چو رفتی پدید آید آرامگاه

سپه را چو آگاهی آمد ز شاه

همه شاددل برگرفتند راه

به دینار او کس نکردی نگاه

ز نیک‌اختر و بخت وز داد شاه

یکی پاک صندوق کردش سیاه

بدو اندرون ساخته جایگاه

حصاری شدش پر ز گنج و سپاه

ندیدی بران باره‌بر باد راه

هرانکس که بد زنده زان رزمگاه

سبک باز رفتند نزدیک شاه

بیابان چنان شد ز هر دو سپاه

که بر مور و بر پشه شد تنگ راه

چو دریای زنگارگون شد سیاه

طلایه بیامد ز هر دو سپاه

ز تنگی که بد اندر آن رزمگاه

ز بهر خورشها برو بسته راه

ز جهرم بیامد به ایوان شاه

ز هر سو بیاورد بی‌مر سپاه

چه بینید گفت ای سران سپاه

که ما را چنین تنگ شد دستگاه