عاشقان را جام می با خم همسنگ ده

هرکسی را در نوا و درخور فرهنگ ده

می نفروشم گلیم و می نفروشم

گر بفروشم برهنه ماند دوشم

این جور نگر که با من مسکین کرد

خود خواند و خودم براند و دردم زین کرد

از حالم اگر عالمیان بیخبرند

از عالمم آن بس که حالم دانی

هجران تو خوشتر از وصال دیگران

منکر شدنت به از رضای دیگران

گر دوست، مرا بلا فرستد شاید

کاین دوست خود از بهر بلا می‌‬باید

صابَرَ الصَّبْرَ فَاستَغاثَ بِهِ الصَّبْرُ

فَصاحَ الْمُحِبُّ یا صَبْرُ صَبْراً

روشن‌تر از آفتاب باید رایی

تا بشناسد مزاج هر سودایی

از وصف تو ای دوست خرد گم ره شد

مانندۀ تو تویی سخن کوته شد

گر زاهد را جمال آن روی رسد

ما را بسر کوی یکی هوی رسد

چون قبله بجز جمال محبوب نبود

عشق آمد و محو کرد هر قبله که بود

ظاهر شده است اینجا معدن جود و کرم

قبلۀ ما روی دوست قبلۀ هر کس حرم

تُدْعی غُلامی ظاهِراً

وَاَکُونُ فی سِرّی غُلامَکَ

از وحشت هستی خود ای مایه‌ی عمر

خواهم که سر کوی تو اندر روبم

گه نعره زند عقلم از بیم فراق او

گه رقص کند جانم از وعده‌ی دیدارش

من می نکنم بار ملامت بر من

باری ز برای چیست انصاف بده

من او نشوم ولیک بی او

واللّه که نیم یقینم اینست

یا تاج وصال دوست بر سر بنهم

یا در سر جست و جوی او سر بنهم

چون در آمد وصال را حاله

محو شد گفت و گوی دلاله

یک ذرۀ تو سایه و خواهی که آفتاب

در برکشی رواست ببر درکشش بلا